KARDELENLER ÖLMEDEN ÖNCE

16.BÖLÜM

16.BÖLÜM

❝Hatırla,
Geçmişte, bir kuytu köşede,
Öylece duruyor ve seni izliyorum.
Şeytanlarım zihnimde,
Aklım senin kalbinde.
Yalanlarım bir ihtilal başlattı beynimde.
Zira haklıydım belki de ölmekte.❞

⚡❄

Yalanlar üzerine kurduğum dünyam, sonunda başıma yıkılmıştı. Sakladığım her şey domino etkisi yaratmış ve her şey ortaya çıkmıştı. Birbirine bağlı sırlarım, bir zincirin halkaları gibi çözülmüş ve etrafımı sarmıştı. Şimdi ise gerçekler, yalanlarımla yüzleşiyordu.

Bugünün geleceğini başından beri biliyordum fakat kendimi bir türlü psikolojik anlamda hazırlayamamıştım. İşte şimdi tam da bu yüzden ne yapacağımı bilmiyordum. Kardelen, ben ve abim koridorun ortasında durmuş şaşkınlıkla birbirimize bakıyorduk.

Kardelen, olduğu yerde donakalmış, tek bir tepki bile vermeden abime bakıyordu. Gözlerimi onun üzerinden aldım ve abime döndüm. O da şaşkınlıkla Kardelen'e bakıyordu.

Derin bir nefes alıp verdim. Sanırım artık bunu söylemenin zamanı gelmişti. "Şey, sizi tanıştırmayı unuttum." Kardelen ve abim aynı anda bana döndüğünde elimle abimi gösterdim. Abim işaret dili biliyor ve dudak okuyabiliyordu. Bu yüzden Kardelen'i anlayabilirdi.

Abim, benim konuşmama fırsat vermeden elini Kardelen'e uzattı. "Memnun oldum, Kardelen."

"Altay abi."

Kardelen, dudaklarını yavaşça kıpırdatmıştı ama ne dediğini hızla anlamıştım. Bu sefer Kardelen’e şaşkınlıkla bakan bendim. Kardelen, benim abimin adını nasıl hatırlıyordu ki?

Hızla sordum. "Sen Altay'ı nereden tanıyorsun?"

Kafasını iki yana sallarken hâlâ şaşkınca abime bakıyordu. "Bilmiyorum."

Altay'ı hatırlıyordu.

Altay'ı hatırlıyordu ama beni unutmuştu.