Sometimes, dreams are just dreams—distant, untouchable, and perhaps, meant to remain so.
Kagaya ng mga bituin, madalas ay makikita mo lamang sila at alam mong hindi mo ito kayang abutin. Mahirap ang mangarap, ngunit mas mahirap kung hindi mo bibigyan ng pagkakataon ang sarili mo upang maabot ang bagay na nais mo. Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung kaya mo?
Ako si Aelora, isang simpleng babae mula sa isang pook na hindi abot ng mga marangyang bagay. Ang aming pamilya ay hindi mayaman, ngunit sagana kami sa pagmamahal at aruga. Laking Almario ako, isang bayan na puno ng kasaysayan at mga pangarap na nauurong sa likod ng matataas na bundok at mataba ng lupa.
Simple lang ang nais ko sa buhay—maging isang magaling at sikat na photographer. Pero sa kabila ng aking pangarap, ako’y nakatigil sa isang punto ng buhay na puno ng responsibilidad at sakripisyo. Hindi ko natapos ang kolehiyo at sa halip, pinili kong magtrabaho at tumulong sa mga magulang ko sa hacienda ng mga Tuazon—isang mayamang pamilya na nagmamay-ari ng mga taniman dito sa Almario.
“Lora, maghain ka na, luto na itong ulam,” utos ng aking Ina, na abala sa paghahanda ng aming pananghalian.
Agad akong nagsimula ng paghain sa lamesa at tinawag ang aking mga kapatid na naglalaro sa labas. Una kong nakita si Sofia, nagbabasa ng kanyang aralin sa ilalim ng puno.
“Fia, tawagin mo na sila Anton, kakain na tayo,” sabi ko, sabay tapik kay Sofia.
“Sige po, Ate,” sagot ni Sofia, agad na ibinaba ang libro at tumakbo upang tawagin ang aming mga kapatid.
Maya-maya ay nagsipasok sina Josef, Anton, at Lira na humahangos pa mula sa kanilang laro. Agad silang naupo sa hapagkainan.
“Lora, umupo ka na dito,” sabi ng Ina ko, sabay abot ng platito.
“Mamaya na lang po ako, Inay. Paunahin ko na po sila,” sagot ko habang pinagmamasdan ang mga kapatid ko, nakangiti, ngunit may lungkot sa aking mata. Alam kong ang buhay ko ay hindi magiging kasing simple ng kanilang mga pangarap.
Si Sofia ay nasa ika-anim na baitang, si Anton ay nasa ika-apat, si Josef ay nasa ika-tatlo, at si Lira ay nasa ika-dalawang baitang. Bilang panganay, alam ko ang mga inaasahan sa akin. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang aking pangarap na maging isang photographer ay hindi ko kayang isantabi.
Matapos ang pananghalian, ako ang nagligpit ng mga pinagkainan, at pagkatapos ay nagsimula akong maghanda para pumasok sa trabaho. Minsan lang magkausap kami ni Inay ng matagal, kaya pinili kong mag-impok sa kabila ng mga sakripisyong ito. Sa huling linggo, nakatanggap ako ng magandang balita mula kay Itay.
“Lora, halika na at kumain. May magandang balita ako,” sabi ni Itay, na pagod galing sa pagtatrabaho sa tubuhan.
“Anong balita po, Itay?” tanong ko.
“Alam mo ba na nagbigay ng scholarship si Ginoong Tuazon sa mga kabataan dito sa Almario? Ipinalista ko ang pangalan mo,” sabi ni Itay, nakangiti.
“T-talaga po?” tanong ko, hindi makapaniwala.
“Oo. Alam ko na gusto mong mag-aral, kaya’t isinusumpa ko na magkakaroon ka ng pagkakataon.”
“Salamat po, Itay. Talaga po bang ako ang pinili?”
“Pinili kita dahil alam kong deserve mo ito. Nais kong makamit mo ang mga pangarap mo kahit na hindi kami kayang magbigay sa iyo ng mga materyal na bagay.”
Ang sagot ko, “Kaya ko po. Hindi ko po kayang magpatuloy kung magdudulot ito ng pasakit sa inyo.” Sa aking puso, may halong saya at takot. Gusto ko ng pagkakataon, ngunit hindi ko kayang iniisip ko na magbabalik sa likod ang lahat ng sacrifices ng pamilya ko.
---
Sa Trabaho
Pagkatapos ng pananghalian, naghanda na ako upang pumasok sa coffee shop kung saan ako nagtatrabaho. Naglakad ako sa kalsada patungo sa bayan, hindi inaasahan ang sasapantaha ng buhay. Kasama ko sa kalsada ang mga taong nagmamadali at may sasakyan na dumaan. Habang naglalakad, isang kotse ang mabilis na dumaan, at hindi ko naisip ang susunod na nangyari.
Bago ko man lang makapag-isip, nakatalsik na ang tubig mula sa kalsada at dumikit sa aking damit. Nagulat ako at napasigaw, muntik pa akong mabangga. Tumigil ang sasakyan at bumaba ang isang babae na may itsura ng mayaman—magsuot ng puting long sleeves, black slacks, at heels. Sumulyap siya sa akin at agad nag-sorry.
“Are you okay? I'm sorry hindi kita napansin,” sabi niya, tinutok ang shades sa mata.
Nagpatuloy ako, “Mag-iingat na lang po kayo sa susunod,” sagot ko, tahimik ngunit nararamdaman ang init ng aking mga mata.
Ngunit bago siya makaalis, binitiwan niya ang isang hindi kanais-nais na salita. “Well, if hindi ka ba naman kasi tatanga-tanga…” Matapos ito, binangga niya ako sa sasakyan at pinaandar na ang kotse. “Mayayaman talaga, bastos,” ang sabi ko sa sarili ko, naiinis sa pangyayari.
---
Sa Coffee Shop
Pagdating ko sa trabaho, napansin ni Linda, isang katrabaho ko, ang aking hitsura. “Lora, anong nangyari sayo at ang dumi mo?”
“May bastos na babae na nagbasa ng sasakyan at na-splash ako,” sagot ko, naiinis.
“Maganda ba?” tanong ni Linda.
“Okay lang, gaspang ng ugali.” Hindi ko naman pinansin.
Mabilis naman akong nagbihis ng extra shirt at nagsuot ng apron, naging busy na sa pagtulong sa mga customer.
Nakita ko ang isang grupo ng kalalakihan na pumasok sa coffee shop. Isa sa kanila, si Jonas Mataverde, nag-order ng coffee macchiato. Nginitian ako at nagtanong.
“Matagal ka na ba nagtatrabaho dito?”
"Hindi pa po masyado," sagot ko, nag-aalangan. Ngunit ngumiti siya at nagpakilala.
"I’m Jonas Mataverde" sabi niya, at nag-abot ng kamay.
Ngunit bago ko siya matanggap, may tumikhim sa likod niya. Lumingon siya, nagsabi ng paumanhin at bumalik sa mga kasama niya.
Saka lang ako nahulog sa pagiging abala. Marami pa kasing customer, at si Jonas ay hindi na nagsabi ng anumang iba pang mga salita.
---
