Geçmişin İzi (Askıda-27 Temmuz'da yeni bölüm yayınlanacak!!!)

13. Bölüm

Hoş geldiniz arkadaşlar,

Keyifli okumalar. 🌺
1963

Kan ter içinde gördüğü kabustan uyanan adam derin derin nefesler aldı atlatabilmek için. Bu kabuslar düğünden iki gün önce başlamıştı. İlk gördüğü kabusta evleniyordu. Elif yanında beyaz gelinlikle oturmuştu. Tam beraber oynamaya kalkacağı sıralarda buz mavisi gözleriyle kendine delirmiş gibi bakan Arzu çıkmış ve elindeki bıçağı beyaz gelinlikle duran kızın sırtına ard arda batırıp çıkarmış ve beyaz gelinliğin kıpkırmızı olmasına neden olmuştu. Dehşetle onu izleyen adamsa hiçbir şey yapamamıştı sanki vücuduna inme inmiş gibi hareketsiz kalmış. Elif'in korkudan açılan gözlerinin cansızlığına bakmıştı. Evlenene kadar bu kabusu görmüştü. Bugün ise akşam Elif uyurken yine sinirlenip onu uyandırmak için yanına gideceği sırada kadının ardında yine arzu belirmişti. Elinde yine büyük bir bıçak vardı. Bu sefer konuşmuştu Asaf'la. "Benden başkasıyla olamazsın Asaf." Demişti. Bağırmıştı Asaf çaresizce "Olmadım Arzu yemin ederim olmadım!" Diye ancak başını sallayan kız onu dinlememişti bile. Yüzünde delirmiş bir ifade belirirken bu sefer psikopatça güldü kadın ve yine Elif'in göğsüne bıçağı indirdi. Koştu Asaf. Durdurmak için elini uzattı ama yetişemedi.

Elini başına koyup terini yavaşça sildi. Bu kabuslar niye peşini bırakmıyordu. Har zaman dirayetli bir adamdı yani kendini öyle bilirdi. Ne olmuştu bu kızın ölümünden bu kadar etkilenmişti anlamıyordu. Öyle etkilenmişti ki bu durumu kimseye açmamış kendi meselesi olarak görmüştü. Hele o kızın ailesinin Asaf'ı suçlaması o zaman Asaf anlamıştı ki bu acı onun çekmesi gereken bir acıydı. Bunu kimseye mal edemezdi.

Yavaşça yerinden kalkıp kıyafetlerini değiştiren adam Elif'e yük olmamak için yatağını toplamıştı. Zaman çok erkendi ama dışarı işleriyle ilgilense biraz kafası dağılırdı belki.

Asaf'ın gidişini çıkışını duymayan Elif uyandığında yeni gün aymaya başlamıştı. Yavaşça yerinden kalktığında dün tutulan yerlerinin biraz daha rahatladığını fark etti. Daha rahat hareket eden kız hızla yatağı toplayıp üzerini giydi ve sobayı yakmak için içeriye gitti.

Hızlı hareketlerle sobayı yakan kız sobanın üzerine çayı koydu sonra fırınına kartopuları atıp sineye reçel, peynir, domates, ekmek vb. malzemeleri dizip açtığı sofra bezinin üzerine koydu. Çayıda demledikten sonra Asaf'ın odasının kapısını çaldı bir kaç kez. "Asaf uyandın mı?" Ses gelmeyince biraz sert çalan kız sesli bir şekilde söylendi. "Asaf kalk ekmek yiyelim." Ses gelmeyince yine, kapıyı açtı kadın. İçeride kimseyi göremeyince kaşlarını çattı. Beni bekleme demişti ama o çok gerçek dediğini sanmamıştı. Gerçekten onsuz mu devam edecekti? İstemsizce güldü kız. O da bunu istemiyor muydu zaten? Evlilikten önce kardeşleri önemliydi. Böylece kardeşlerine daha fazla zaman ayırabilirdi. Derin bir nefes alan genç kadın belki birkaç ay sürecek bu mutlulukla keyif sürerken kardeşleriyle yapacaklarını düşünüyordu.

❄️❄️❄️

Aradan geçen 3 ay sabah erken gidip geç gelen Asaf ve bu durumdan memnun olan Elif'in mutluluğuyla sürerken. Yavaş yavaş bu durumun rahatsızlığı başladı Elif'te. Başlarda sadece kardeşlerini ve kendini düşündüğü için başlarda dert etmemişti Asaf'ı. Dün gittiği Sevim'in yanında Salim'in Sevim'e olan ilgisinden bir şeylerin eksikliğini o an fark etmişti.

Sevim ile öylesine konuşurken birden içeri Sevim'in kocası Salim girmişti. "Hoş geldin bacım."

"Hoş buldum ağabey." Diyen kadının selamıyla Sevim'e döndü gülerek adam. "Gülüm ben işleri hallettim. Çarşıya gideceğim bir isteğin var mı?"

Hafif gülen Sevim "Az kiraz istedi canım alabilecek misin?" deyince karısının kendinden bir şey istemesine sevinen Salimin gülümsemesi büyüdü. "San istersin ben almaz mıyım?" O an işte Elif kendini Sevim'in yerine Asaf'ı da Salim'in yerine koydu. O güne kadar düşünmediği şey düştü aklına. Asaf ve onun arasındaki bu durum hiç normal değildi. Onlar karı-kocaydı. Evet annesi ve babası gibi bir evlilik istemiyordu ama anne babası bile Asaf ve ondan daha yakındı. Babası bir kere annesine kızsa da bağırma da onu görmeden bir yere gitmezdi. Dönüp dolaşıp annesinin yanına yine gelirdi.