Herkes yatakta hareketsizce yatan vücudun etrafında toplanmış, üzerine serilen beyaz örtüye bakıyordu.
Beklenmedik bir olay oldu.
Semih, parmağını tekrardan hareket ettirdi. Sessizce, nefesini kullarak zar zor mırıldandı.
Semih: Ben de, seni seviyorum.
Herkes mutluluk çığlığı atarken, Muci ise doktorları durdu hızlıca. Daha sonra yatan bedene doğru tekrar.
Muci: Semih?
Semih'in kalp atışları tekrardan başlamıştı, konuşmaya çalışıyordu. Sadece oksijen lazımdı ona, doktorlar hızlıca oksijen maskesini ayarlayıp çocuğa taktılar.
Semih: Efendim?
Muci: Yaşıyorsun!
Bazıları sevinçten ağlarken, bazıları ise şok olmuş şekilde bakıyordu. Semih ise yavaşça gözlerini açtı, gözü o kalabalıkta ilk Muci ve Mertens'i aradı.
Semih: Muci ve Mertens hariç, herkes odadan çıkabilir mi?
Çocuğun zar zor konuşmasına karşılık olarak, kimse zorluk çıkarmadan odanın dışına çıktı.
Mertens: Çok şükür Allah'ım!
Semih: Sakin olsana, abi.
Mertens: Olamam kardeşim, ölüyordun az kalsın!
Semih: Abi, zaten gidip geldim.
3 kişi birlikte gülerken, Mertens'in aklına bir soru geldi.
Mertens: Seni seviyorum derken, kimi kastettin ki sen orada?
Semih, sorudan sonra gözlerini Muci'ye çevirdi. Kısa ama derin olan uykusundayken duymuştu onun güzel sesini, mırıldandığı şarkıyı da. Muci'ye çevirdiği gözlerini tekrar Mertens'e döndürdü.
Semih: Hiç, hiçkimseye.
.
.
.
.
.
Allah Kerim Fatih Terim
