Alfa and omega | Taekook

Yirmi Sekiz

Helloooo bugun 1 nisan yani en azindan yazmaya 1 nisanda basladim umarim 1 njsandq yayimlayabilirim. Bolum icin bana kizmayin kitap angst falan olmiyacak ben zaten angst okumayi sevmedigim gibi yazmam da. Umarim sizi cok uzen bir bolum olmaz ben buyuk ihtimalle baya uxulicem yazarken :(.

"Çok sancim var"

Saat sabahin 04.25'i ve normalde asla olmayan bir sekilde Jungkook'un inlemeleriyle uyandim. Normal mi bilmiyorum çünku daha 3. aydaydik ve yarin cinsiyetimiz belli olacakti. Ama sanirim yarini bekleyemeden hastaneye gitmemiz gerekecek.

05.56

Hastanenin kapisinin onune vardigimizda Jungkook acidan gozlerini acamayacak durumdaydi. Ilk buldugum hemsireye seslendigimde bir sedye alip geldi. Jungkook'u sedyeye yatirdiklarinda ilk defa bu kadar korkmus hissediyordum. Ilk defa dokunsalar hickirarak aglayabilecek kadar korkuyordum.

Bebeklerimi hic birsey soylemeden ameliyata aldiklari icin yanima birilerinin gelmesini dusundum. Bana da birsey olursa bebeklerime yardim edicek biri lazimdi. O yuzden hoseok, jimin, yoongi, namjoon ve seokjini aradim hemen gelmelerini soyledigim de tabii ki oldukca telaslandilar ama onlari sakinlestirecek durumda bile degildim. Hatta onlardan once kendimi sakinlestirmem gerekiyordu sanirim.

Ameliyathaneden çıkan doktorlari durduruyordum. Suana kadar 5 doktor 8 hemsire durdurdum. Hic biri Jungkook'un ameliyatina girmemis. 2 saat 37 dakika gecti ama hala Jungkook ile ilgili bir bilgi bile yok elimde delirmek uzereyim. Bebek sesi duydukca daha kotulesiyorum ama hic bir anlami yok, benim bebeklerim icerideyken!

1 saat sonra

Sabah oluyordu. Normal Bir günde olan bir insanın kalkmasına 1 veya 2 saat kalmış olmalıydı. Ama şuan bizim gibi normal disi bir gunun icinde olanlar,hastanede ki cogu kisi, bu dedigime gulup gecerdi. Tabii ki de bahsettigim bir mutluluk gulumsemesi degil aksine acilardan olusan bir tebessum olurdu. Ancak suan biz normal degil anormal olan kisimdaydik. Aylar once Jungkook ile bir gun konusurken bana "Beni ne kadar seversen sev, istersen askimdan olecek kadar sev. Sakın bana bir şey olduğunda üzülme. Biz birbirimizin ruh eşleriyiz hangi durum da olursam olayim, üzüldüğünü hissedersem kendimi kurtarmak için direnmeyi bırakır; ölümü göze alırım. Ancak olur ki, ailemiz de bir 3. kişi var ise onun için direnebildiğim kadar direnir; eğer iyileşirsem de bütün hayatımı onun üzerine kurarım. Toprak gözlüm, hayatının hiç bir anında benim yüzümden bir damla göz yaşı çıkmayacak bu gözlerden. Bana söz vereceksin. Tamam mı?" demisti. Ona o gun orada verdigim soz olmasaydi -ya da ben sozlerini tutan bir adam olmasaydim- burada oyle bir aglardim ki. Beni en iyi taniyanlar bile sasirirdi bu duruma. Karasimda aglayan seokjin benim aglamamin ceyregi kadar aglayamazdi adim kadar emindim cunku saatlerdir Jungkook ile ilgisi olan tek bir hemsire cikmisti ve o da asla hic birsey soylemeden uzaklasmisti.

Etrafta bize aciyarak  bakan iki avuc insan, ici disina cikacak kadar aglayan 5 kisi, ifadesiz bir sekilde buyuk ihtimalle delirdigim ya da duygularimi yitirdigim dusunulen sorulan seylere hic bir cevap vermeyen ben, icerde cani ile ugrasan bir Jungkook. Bu hastane 7 kisinin donum noktasi olucak kesin ve net ancak iyi mi veya kotu mu olacak hic bir fikrim yok. Fikrimin olmadigi bir sey daha ise gozlerimin oturdugum hatta dogru duzgun hareket etmedigim halde neden karardigi. Bir insanin durup dururken gozleri kararir miydi? Sanirim. Basim da donuyor. Sanirim bilincim de kapaniyor. Ya da insanlar benden uzaklasiyordur, bilemiyorum.

Gozlerimi actigim da gordugum ilk yuz bebegimin yuzuydu. Olanlar kafam da birbir canlandigin da dogruldum. Jungkook gayet iyi bir sekilde koltukta oturuyordu, bu ruya goedugumu dusunmemi saglamisti ancak evde degildik. Kolumda serumu sokup karsi koltuga bebegimin yanina gittim.  Iyi olup olmadigina dair bildiginiz o klasik sorulardan sordum bir suru. Iyi oldugunu kanitlamak istermis gibi bir kahkaha atti. Istemsizce gulumsedim. Elini yanagima dokundurmak icin kaldirdiginda agizindan kisik sesli bir inleme cikti. Ne oldugunu anlamiyordum , cani aciyordu ameliyatliydi qma nasil bir rahatlikti ki bu odasinda degildi kim izin vermisti buraya gelmesine? Kim verdiyse bebegimi eve goturunce onunla ozel olarak ilgilenicektim. Ondan once bebegime neler oldugunu sormaliydim.

"Nolmus sana iyisiniz degil mi?" dedigimde gulusu yuzunde soldu , o gulmedi ve benim hayatim bitti. "Evet iyiyim." dedi. Cogul konusmadi. "Iyiyim?" soyledigimin soru oldugu oldukca acikti. O dq anladi ve "Bebegimiz, pardon bebeklerimiz ikizlermis ancak digerine gore daha cusseli olan yani doktorun da gordugu bebegimiz ikizini yemis ,ustelik benim gonderdigim yemekleri de hep o yeyince bir sure sonrq fazla gelmis zaten kardesini de yedigi icin zehirlenmeye baslamis. En sonunda zehirlenmis ve olmus sabah saatlerine dogru. Iyi ki hizla hastaneye gelmisiz yoksa zehir bana da yayilirmis. Ancak zehri temizlemek uzun ve zahmetli oldugu icin o kadar uzun surmus ameliyat." dedi. Durdum. Idrak edememistim. Ne demek istiyordu? Anlayamiyordum. Neden anlayamiyordum bilmiyorum ama asla anlayamiyordum. Saniyeler yavas yavas dadikalara donustu. Ancak Jungkook'umun gozlerinde endiseyi gordugumde bir seyleri anlayip gozumden akan yasin farkina varmistim. Cocuklarimiz olmustu. Ama bebegim yasiyordu. Ne hissetmem gerekirdi? Hayatim da ilk defa bu kadar ikilemde kaliyordum.

Ama bebegimin agladigini gordugumde her seyi bir sureligine unutup kucagima aldim onu. Sonrasinda yataga goturup kisa ve de huzurlu bir uykuya dalmasini bekledim.

780 KELIME
sinavlar o bu su sanaldan sevgili 2 ayrilik derken yazamadim bi su bolumu ya 😶

Ama sonunda bitti ve YAYIMLIYORUMM😗 OPTUM HEPINIZI MUCK MUCK