Bir kadın yüzünden hayatından nefret edeceksin deselerdi, güler geçerdim. Aynadaki bana baktım, hiç ben olmayan bana. Yorgunluktan, düşünmekten, uykusuzluktan yorulan yüzüme baktım. Acı içindeydim ama kimsenin bana acımasını da, yardımını da kabul etmiyordum.
Ki, ben bu değildim. Toparlardım ama eskisi gibi hayata bakamazdım. Olumluyu düşünemezdim. "Katil baba! " lakabını kendime çok yakıştırıyorum. Sanırım haklıydı, haklılardı. Ben, iğrenç bir insandım. Ve öyle olmaya devam edeceğim. Hiçbir zaman iyi bir insanın gölgelerin de olamadım. Hayatımın futboldan ibaret olduğunu sanıyordum, hayatımı paradan ibaret sanıyordum. Kendimi öyle soyutlamıştım ki, futbola. Gözümün önündeki sevgilimi unuttum. Bebeğimi unuttum. Kendimi düşündüm, kendimin yararına çalıştım ve çabaladım. Aynadaki ben bana pişmanlıkla bakıyordu. Elimi soğuk yüzüme götürdüm, belki bu sahneyi unuturum diye. Unutmam, unutamam. Sadece bir kaç saatliğine unutur, gece uykumdan uyanırdım, geriside cabası.
Ben yine düşünce dünyamda kayıp verirken, telefonum bilmem kaç kez çalıyordu. Elimi hızla telefonuma götürdüm.
"Barış... " tanıdık ses mi, bilemiyorum. Uzun zamandır duymadığım ses. Yine beni gülümsetti, yine bana umut verdi. Baharın bile beni mutlu edemeyeceği o ılımlı nazik ses. Heyecanla devam etmesini bekliyordum,
"Barış... Ben özür dilerim! Çok özür dilerim senden çok özür dilerim! " endişeyle telefonumu kulağımdan uzaklaştırdım. Bir sorun vardı ve ben bunu hissedebiliyordum. Artık, empatinin ta kendisiydim.
Karşıdaki ağlamaklı sese müsamaha gösterdim, korkuyla devam etti, bir suç işlemişcesine.
"Beni affet, n'olur beni affet! Sen bunu hak etmedin! Sen hiçbir şeyi hak etmedin"
Hatalardan ders çıkarılması hoşuma giderdi, ancak bu hiçte hoşuma gitmemişti. Boynumun yandığını, kalbimin süratle attığını fark ettim. Korkuyla hıçkırdım ya da karşımdakine cevap veremediğimi anlaması için bir işaret verdim. O ise anlayışla konuşmasını bitirdi.
"Ben, İcardi ile... " devam edememişti. Korktum, düşündüğüm şeyin olmaması için dua ettim. Ya olduysa? Yere sinirle çarptırdığım ayağıma baktım. Sinirden ve panikten titriyordu.
"Oldum." beklemediğim bir şey. Hayır, ondan beklemediğim bir şey. İşin cabası. Ona güvenmemdi.
Güven yıkılır, bir daha inşa edilir ancak eskisi gibi sağlam olamaz. Ben inşa eden olmayacaktım. Kendime söz verdim ben herkes gibi olmayacaktın onu affetmeyecektim.
*
Cok uzucu bi bolumdu. Yazarken biraz aglamis olabilirim. 😭😭😭😔
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tesadüf | Barış Alper Yılmaz.
Fanfiction"Kokun çok güzel. " "Neden bu kadar şaşırdın? " "Eski kız arkadaşım da böyle kokuyordu. "
