DABİxREADER

2.2

Sesim titriyordu, nefesim titriyordu. Gözlerimde heyecanın ve anlamsız korkunun kırıntıları vardı.

Dabi sayesinde annem ile tekrar yüzleşmeyi kabul etmiştim ve şuan onun evine ilk adımımı atmak üzereyim.

Arkamı döndüm, Dabi'ye baktım. Bana güven dolu bir bakış attı ve gülümsedi sonra durdu.

Bundan sonrasında ben tek gidecektim.

" Git ve kendinle ilgili her şeyi öğren. Seni burda bekliyor olacağım"

" Her şey için teşekkürler Dabi "

Gülümsedi ve bende önüme döndüm ve kapı zilini çaldım.
Kapı hizmetkârlar tarafından açıldı. Bana baktılar ve içeri girmem için kenara çekildiler.

Yavaş adımlarla içeri girdim. Her bir adımımda kendime olan güvenim azalıyordu.

Ve karşımda Sakura'yı gördüm. Dolu gözleri ile beni izliyordu. Belli ki gece boyunca ağlamıştı. Ben gelince gülümsemeye çalıştı fakat zorla olduğu çok belliydi.

" Hoş geldin Misaki !"
" Benim ismim Kiyomi "

Dediğim şeye başta şaşkınca baksada sonrasında yüzünde tebessüm oluştu.

" Pekâlâ Kiyomi , karnın aç mı ? Canın bir şey istiyor mu ?"

" Yok "

" Güzel, hadi içeri gel "

O ilerledi ve bende başta çekinir adımlarla da olsa ilerledim. Onu takip ettim.

Solana geldik. O bir koltuğa oturdu ve elini yanındaki boşluğa uzattı. Benim o boşluğa oturmamı istiyordu.
Onun yanına oturdum.

" Neden çağırdın beni ?"
" Seni kaybetmekten korkuyorum "
" Beni hiç bir zaman kazanmadın ki şimdi kaybetmekten korkuyorsun ..."

Derin bir nefes aldı, dolu olan gözlerinden istemsizce bir yaş aktı. Çok zor duygular yaşıyordu belliydi.

Onun gözünden yaş aktığını görünce içimde bir kıpırtı oluştu. Onu üzmüştüm ve bu benim hoşuma gitmemişti.

Ona karşı bu kadar acımasız olmamalıydım. O bizim ailemizi düzeltmeye çalışıyordu.

Ellerini saçıma götürdü ve oynamaya başladı.

" Belki seni kazanabilirim ha , belki biz tekrardan bir aile oluruz ve çok mutlu oluruz " ağlamamak için kendini zor tutuyordu.

Ne demem gerektiğini bilmiyordum. Onlarla aile olmak istemiyordum. Ben.. ben Dabi'yi istiyordum. Hayatımda güvendiğim tek kişi olan Dabi'yi.

Aile hayatı benim için bitmişti , bundan sonraki yaşantımda ailemi asla görmek istemiyordum. Taa ki buraya gelene kadar,

Aslında fark etmesem de içimde bir boşluk vardı. Dabi'nin bile dolduramayacağı bir boşluk. Şimdi fark etmiştim. Bu boşluk özlem doluydu. Anne özlemiydi.

" Ren ne diyor bu işe ?" Dedim ses tonuma sahip çıkmaya çalışarak.

" O mu ... Onun aile işleri pek umrunda olmaz. Fakat ben sana hem anne hem baba olabilirim "

Hayır lanet gözlerim sakın, sakın dolmayın. Sakura çok iyi kalpli birisiydi. Hemde çok fazla. Ben onun hakkını asla ödeyemezdim. Az önce onun kalbini boşuna kırmıştım.

Gözümden yaşlar akmasına izin verdim.
" S..sana sarılabilir miyim ? " Dedim titreyen sesimle.

Fakat o birden bana sarıldı. Bana çok sıkı sarılmıştı. Ona çok ihtiyacım vardı. Bende ona çok sıkı sarıldım ve hüngüre hüngüre ağlamaya başladım. Sanırım hayatımda tek güvendiğim kişi artık Dabi değildi.

Ben ona sıkı sıkı sarılırken birden sırtımda bir acı hissettim. Sanki birisi sırtımı cimcikliyordu.

" İyi uykular benim saf kızım. " Dediğini duydum annemin ve gözlerim kapanmaya başladı.

Lanet olsun...