Silinmeyen İzler

Bölüm-1

Medya-çakır göz rengi

Yazmaya yeni başlıyorum ve heyecanlıyım.Umarım beklentilerinizi karşılayabilecek bir kitap olur.Hadi başlayalım....

Bölüm-1

Kırgınlık...
Evet tamda buydu şuan gözlerimdeki duygu.Gerçi çokta şaşırtıcı bir durum değildi bu.Ne zaman aynaya baksam gözlerimde hep aynı duyguyu görürdüm.Yine bir şey değişmemişti.

Yorgun bedenimi yatağın kenarına atmış aynadan kendimi izliyordum.Bunu yapmak düşünmeme yardımcı oluyordu.Mesela 'Neden ben?' diye soruyordum kendime.Ama cevap yoktu.

Yataktan kalkıp tamamen aynanın karşısına geçtim.Bedenimi incelemeye başladım.Fiziğim gayet güzel ve biçimliydi.Göğüslerim ve kalçam dolgundu ve belimde inceydi.Belime kadar inen simsiyah dalgalı saçlarım yüzümü olduğundan biraz daha küçük gösteriyordu.Biraz çekik ve çakır rengi gözlerim,dolgun dudaklarım ve biçimli bir burnum vardı.Kendimi övmeyi pek sevmezdim ama güzel bir yüzüm ve fiziğim vardı.Kadınların hepsi güzeldi bir kere.

Keşke bahtım da yüzüm kadar güzel olsaydı ama olmuyordu işte.

O kadar derdim vardı ki say say bitmezdi.Annem ve babam -tabi onlar beni kızları olarak görmüyordu ama- onların bir tek oğulları öneliydi onlar için.Başından beri bir kız çocuk istememişlerdi.Abimden sonra bir erkek çocuk daha istemişler ama ikiz olduğunu ve birinin kız olduğunu öğrenince annem kafayı yemiş.Neden kız çocuğu istemediğini bilmiyordum.Beni aldırmak istemiş ama ikizlerde böyle bir durum mümkün değilmiş maalesef.Benide el mecbur doğurmuş işte.Keşke doğmasaymışım.Keşke bir yetimhaneye verselermiş. Belki daha mutlu olurdum.

Babam annemi herşeyden daha çok sever bu dünyada.Annem benden nefret ettiği ve beni görmeye katlanamadığı
için babam bana kızıyordu.Sanki bir suçum varmış gibi.Annem beni doğurduktan sonra asla yüzüme bakmamış hâla da bakmıyordu.Beni görmeye katlanamadığı için bende o evdeyken çoğu zaman aşağı inemezdim.Yemekleri de odamda yerdim.Olurda aşağı inersem babaman bir ton laf işitir belki bir tokat yerdim.

Babamın bir şirketi var.Birçok iş adamıyla birlikte çalışıyor fakat el altından başka işler yaptığını biliyordum ama bunların ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

İkiz kardeşim ve abim vardı.Ailemden beni seven iki kişi vardı zaten.Bende onları çok seviyordum.Abim 18 yaşında evi terketmesine rağmen iletişimimizi hiç kesmemiştik ve neredeyse haftada her gün görüşüyorduk.

Telefonumun titreşimiyle daldığım derin düşüncelerden sıyrılıp kimin aradığına baktım.

Efes arıyordu.
Çocukluğumdan beri olan en yakın daha doğrusu tek dostumdu.Babamın bir ortağının oğluydu Efes.Hiç ayrılmazdık birbirimizden.Bazen beni sinir ediyordu ama seviyordum gerizekalıyı.Daha fazla bekletmeden aramayı yanıtladım.

"Çakır gözlüm nabersin?"
Enerjik çıkan sesiyle birlikte derin nefes alıp cevap verdim.

"İyidir Efes senden naber?"Benim sesim onunkinin aksine çok halsiz ve yorgun çıkmıştı.

"Ooo yine çok enerjiğiz bakıyorumda.Hayırdır yine nerde battı senin gemiler?"
Dalga geçmesine karşılık görmeyeceğini bilsemde gözlerimi devirdim.