Merhaba sevgili günlük;
Bugün oturup düşüncelere daldım. Öyle ki gözlerim doldu bir anda. Neler düşündüm neler. Aklımdan bir çok şey geçti. Bunlardan biri de bugüne kadar neden tek başıma bir şeyler yapamadığımdı. Yaşım 37. Koskoca 37 yılı deviren ben kendi başına hiçbir şey yapamayan biriyim. Her şeyi geçtim bir tatile bile gidemedim tek başıma. Tamam, aileyle bir şeyler yapmakta güzel ama, aması öyle derin ki...
Bir sahil şehrinde yaşıyorum. En fazla 45 dakika içinde denizi olan bir ilçeye gidebilirim. Ama hiç nasip olmadı işte. Gidip tek başıma kalmak. Tek başıma gezmek. Oradaki kalabalığın içinde yalnızlığı yok etmek. Sahil kenarında akşam üzeri bir iki bira içmek. Tanımadığım insanların arasından yürüyüp geçmek isterdim. Ama olmadı. Olduramadım işte. Peki neden? Senin bir fikrin var mı? Neden yapamadım bunu bile. Kaldı ki hiçbir şeyi yapamadım ben tek başıma. Bu yüzden aileme kızgınım. Nankörlük değil bu. Sadece fırsatlar verilmeliydi bana da.
Bu yaştan sonra yapabilir miyim peki? Hayatı istediğim gibi yaşayabilir miyim sence? Bir cesaret ile yepyeni adımlar atabilir miyim artık? Bana sorarsan hiç bilmiyorum. Peki sence napabilirim? Söylemek istersen bir yorumun yeterli olacaktır. Sevgiyle kal sevgili günlük.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVGİLİ GÜNLÜK
Non-FictionHem yaşadıklarımı hem de kalbimden dökülecek cümleleri okumaya hazırsan eğer, hoşgeldin.
