ADELE • GERÇEK AİLEM +18

2 • "YAKALANDIN"

Medya: Adele.
İyi okumalar.

Adele

Kayalıkları çok seviyordum. Burası tehlikeli diye anlatıldığı için turistler tarafından tercih edilmeyen bir noktasıydı adanın. O yüzden neredeyse hiç kimseler gelmezdi buraya. Ben de kendim tadını çıkarırdım.

Esen rüzgarın tenime değişinin, saçlarımın hafifçe savruluşunun, yüzümün güneşin yakmayacak, sadece değecek kadar ısıtmasını, güneş batarken denizi izlemeyi, denizin sesini severdim. Dalgaları severdim, uçan kuşları severdim. Cırcır böceklerinin seslerini duymayı, ateş böceklerini görmeyi severdim.

Aslında ben doğa ile ilgili her şeyi severdim. Bu küçük adada da mutluydum. Hiç olmadığım kadar.

Ama dünkü olay bir türlü aklımdan çıkmıyordu.

Sabah erkenden uyanıp yüzmeye girmiş, bir kitap bitirmiş, akşamlık yemekleri hazırlamıştım. Alışverişe bile çıkmıştım. Elmacı kadından bir sürü elma almıştım. Sahaftan yine paramın yettiği kadar kitap, çiçekçiden de ormanda henüz açmamış çiçeklerden almıştım.

Günümü neredeyse dolu dolu geçirmiştim ve dünkü olayı çoktan unutmuş olmam gerekirdi. Ama unutmamıştım.

Akşamüstü kayalıklarda otururken, güneşin yavaş yavaş batmasını izliyordum. Tek düşünebildiğim güneşti. Belki de onun yüzünden sürekli o aileyi düşünüp duruyordum.

Annem ve babam beni terk etmeden önce, benimle çok az şey bırakmışlardı. Boynumda güneş simgeli bir kolye vardı. Tek kıyafetim üstümdekiydi. Sarı bir elbise ve beyaz bir ayakkabı giyiyormuşum. Annemle babam sürpriz var demiş bana, o yüzden bir sürü çiçek toplamışım yine. Babaannemin evine gitmişiz, bir sürü bağırış çağırış olmuş. Sonra kapıyı çarpıp çıkmışlar. Bir daha da geri dönmemişler bile. Bir kez bile.

Beni gelip bir kez olsun görmek için bile.

Bunu hiç düşünmemeye çalıştım. Yaptıkları 'hata' yı babaannemin üstüne yıkmışlardı. Ben de sığıntı gibi onun yanına kalmıştım. Babaannem benim tek ailemdi ve bu bana yetiyordu elbette.

Ama bazen gerçekten, bir aile özlemi çekiyordum.

Bunu bir kez babaanneme söylediğimde bana, tek ailemin o olduğunu söylemişti. Aile iki kişiden de oluşabilir dedi.

Elbette öyleydi.

Ama.

Ama işte.

Bundan nefret ediyorum ama benim de diğer çocuklar gibi bir anne babaya ihtiyacım yok muydu? Belki bir-iki abiye?

Neyse ne, diye düşündüm. Olmamıştı işte. Onlar beni bırakıp gitmişti. Zaten hiçbir şey hatırlamıyordum bile. Bunu düşünüp düşünüp kendimi üzmeme hiç gerek yoktu.

O aile ortaya çıkana kadar bu konuyu aşmıştım zaten. Ama onları görmek bana hiç iyi gelmemişti. Bugün bile herkes eski neşemin olmadığını söylemişti. Buna izin vermezdim. Hiç kimse benim neşemi ve gülümseyişimi engelleyememeliydi.

Bu yüzden düşünmemi engellesin diye birkaç arkadaşa ihtiyacım vardı. Biraz geç gelen ve geç kalmak onun özelliği olan bir arkadaş. Biraz sinir bozucu bir arkadaş.