ADELE • GERÇEK AİLEM +18

4 • "TUZAK"

Merhaba, okulum bitti ve düzenli bölüm atmaya başlıyorum.

Sınır oy: 50
Sınır yorum: 30

Adele

Dünyadaki en can sıkıcı şeylerden biri, size sanki bir kabile üyesiymişsiniz gibi bakan yerli olmayan turistlerdir.

Bunu biliyorum çünkü her sene bu dönemlerden onlarla karşılaşıyorum. Kamelya Adası kışın pek turistik bir yer değil çünkü canlılığını kaybediyor. Tıpkı diğer her şey gibi.

Bana göre öyle değil elbette. Kamelya Adası kışın da harika bir yer ama turistler bunun değerini bilmezler. Her yaz buraya akın eder, en fazla bir hafta kalır ve o büyük koca şehirlerine geri dönerler. Telaşlı, gri ve sıkıcı metropol kentlerde her ne yapıyorlarsa onu yaparlar.

Buradaki hayatın çok huzur dolu olduğunu söylerler. Emekli olunca buraya taşıyacaklarını anlatırlar. Burada bin tane fotoğraf çekilip sosyal medyada 'huzur' diyerek paylaşırlar ama her zaman şehir hayatına geri dönerler ve o sosyal medya paylaşımları sadece bir gün içerisinde parti, içki ve günlük hayat paylaşımlarına döner.

Ha, bir de turistik yerlerdeki yerli insanların çok kaba olduklarını söylerler.

Oysa ben, neredeyse hiçbir turisti sevmememe rağmen hepsine iyi davranmaya çalışırdım. Nazik biri olmak benim profilimdi ve herkes beni böyle tanırdı. Ama şehirli insanlar onlara olan ön yargımı hissediyor olmalıydı. Beni baştan aşağı süzüp göz deviriyorlardı.

Zaten buraya hiç gelmemeliydim.

Keşke babaannem gibi yaz geldiğinde her hafta Adanın kıyı, esen soğuk kesimlerine gitseydim. Aslında bunu çocukken yapardım ama büyüdükçe babaannemi kafasını dinlemesi ve adanın kıyı kesimlerindeki tanıdıkları ile vakit geçirmesi için yalnız bırakmaya başlamıştım.

"Başka?" dedi Doruk dirseğime dokunarak. "Bu kadar mı yani?"

"Ne?" dedim dalgınlıkla.

"Bu yüzden mi geldin?" dedi İdil tezgahın başında otururken. "Ailen olduğunu düşünen o aile için?"

O an kendime geldim. Dalmıştım. İdil ve Doruk'a neden buraya geldiğimi kısaca anlatıyordum. Aden hariç çoğu detayı anlatmıştım ki Adenden sadece çok az bahsetmiştim.

Bana olan yakınlığı ve beni öyle germesini nasıl anlatacağımı bilmiyordum.

"Evet." dedim basitçe. "Eğer onları vazgeçirmek için gereken buysa ondan geldim."

Kalabalığa bakıyor, gözlerimle tarıyordum. Gece pazarı açılalı iki, Ayaz benim evimde bana o sözleri söyleyeli bir saat olmuştu ama hâlâ etrafta kimse yoktu.

Belki de ailesini ikna edememişti. Belki de ailesi, Aden'in söylediğinin tam tersine bir aileydi. Kolay ikna olmayan kişi Ayaz değildi, ailenin geri kalanıydı bence.

Belki de ailesi ikna olmuştu ve beni de görmek falan istememişti. Olabilirdi. Sonuçta kızları olmadığımı anlayınca beni tekrar görmelerine gerek yoktu. Ayaz'ın dediği gibi aramayı bırakmayacaklardı ve bir sonraki hedeflerine geçmiş olmalıydılar.

Sebep her ne ise, buraya gelmeme dememişti.

"Yıllardır adım bile atmadığın gece pazarına onlar için geldiğine inanamıyorum. Benim tezgaha yardım etmek için bile gelmedin." dedi İdil.