Kafesimde Kal

2 Bölüm

Merhabaa Bebekklerimmm nasılsınıızzzz?
Keyifli okumalarr aşklarımm💗💗💗

~ Acısı çok olanın,gülüşü güzel olur ~

***

Baba... Babamı görüyordum. Konuşmuyordu. Bana bakarak gülümsuyorlardı. Yanında annem,Oğuzalp ve Kaya vardı. Onlar neden ordaydı? Niye kimse konuşmuyordu? "Baba..." ilk konuşan ben oldum.
karsi tarafdan cevab alamıyınca devam etdım.
"Baba cok mu üzüyordum seni o yüzden mi gitdin?"
gözümden yaş akmışdı. Konuşmuyordular yalnızca gülümsüyordular. Babam dudaklarını aralayarak bana seslendi.
" Minik kuşum seni cok seviyoruz unutma bunu"dedi. Babam git gide yok oluyordu. Hayır.. hayır.. gidemezdi. Tekrar beni terk edemezdi. Bırakamazdı.
"Hayır baba!" bağırdım. Babama taraf koşmak istedim ama koşamadım. Lanet olsun ayaklarımı kıpırdatamıyordum. Hayır zamanı değildi koşmalıydım babamı durdurmalıydım. Gitmemeliydi. Bizi tekrar yalnız bırakmamalıydı.
Babam bana doğru el sallayarak kayboldu. Artık ağlıyordum. Gitmişdi. Yine bizi terk etmişdi. Hiç mi özlemiyordu? yoksa ona yükmü oluyorduk? Annem bana bakarak konuşmağa başladı.
" Kızım seni cok sevıyorum " dedi.
Anlamıyordum. Neden şuan burdaydım? Gitmek istiyorum. Babamı istiyorum...
"Anne sende mi gidiyorsun?"
Artık ayakta duramıyordum. Annemde gidiyordu. O da beni bırakıyordum. Yapayalnız kalıyordum. Korktuğum başıma gelıyordu. Yalnız kalacaktım yapayalnız. Annem konuşmağa devam etdi.
"Üzgünüm kızım gitmem gerek"
"Anne lütfen gitme..  beni yalnız bırakma korkuyorum.."dedim.
Annemde babam gibi kayboluyordu. Yine ayaklarımı kıpırdatamıyordum. Gidemiyordum. Annemde babam gibi el salladı. Artık annemde yoktu. Artık bende yoktum yalnız kalmışdım. Yere çökmüş ağlıyordum. Yanıma küçük kardeşim Oğuzalp gelmişdi.
"Abla üzülme onlar seni cok sevıyor" dedi.
Kafamı kaldırdım.Oğuzalpi görünce gülümsedim. Yalnız değildim. Kardeşim beni bırakmamışdı. O gitmemişdi. Oğuzalpe sarılmak için elimi uzatdım. Elimi tutmadı. Gülümsemem yuzumde dondu.
"Üzür dilerim abla annemi orda bırakamam"
"Peki ya ben? Oğuzalp beni bırakıb gidiyor musun?"dedim dolan gözlerimle. O da gidiyordu yine yalnız kaldım. Oğuzalpde kaybolmağa başladı. Teker teker hepsi gidiyordu. Yalnızımdım.Korkuyordum. Onların yanına gitmek istiyorum. Kayanı gördüm. Yanıma yaklaşıyordu. Bir dizini yer koydu ve benımle aynı boyuta ulaşdı. Elini uzatdı  yanağımdaki yaşları sildi.
"Ağlama sen ağlayınca içim gidiyo sanki beni bin parçaya bölüyorlar" dedi.
Kayada gidicekti. O da beni bırakacakdı. O da beni bırakırsa yıkılırım.
"Kaya.. sende gidiceksin dimi?" dedim.
"Maalesef ama unutma seni hep izliyecek olcam"
Hayır bu gerçek olmaz ben rüyadamıydım? bu rüya olmaz olsa olsa kabus olur. Kesinlikle kabus görüyordum. Kaya gitmeden uyanmalıydım. Kayanın gitdiğini göremezdim. Kaya ayağa kalkdı. Hayır şuan uyanmalıyım gitmesini görmemeliydim. Uyanamıyordum. Kayada kayboldu. Artık hiçkimse yoktu. Bu defa gerçektende yalnızdım. Yalniz kalmışdım. Uzaktan gelende kimdi? Kim geliyordu? Babam mı geri döndü? Adamnın yüzünü net görene kadar yaklaşdı. Bu Atakandı...
Karşıma geçdi ve kahkaha atdı.
" Kızım yine mi yalnız kaldın sen?" iğrenç sesle dedi.
Ağlamağı kesmişdim.
" Hayır ben yalnız değilim!" dedim. Halbuki yalnızdım. Neden burdaydı bu herif? Ben bu herifi değilde Annemi,Babamı,Oğuzalpi ve Kayanı istiyorum. Bu şerefisizi istemiyorum. Gitmiyordu. Bana bakarak gülüyordu. Halime gülüyordu. Onunla kalmak istemiyorum. Kabusa son vermek istiyorum. Uyanmak istiyorum. Gözlerimi açmaliyim. Bu herifin yüzünü görmek istemiyorum.
Baba..
Anne..
Oğuz..
Kaya... Niye yalniz koydunuz bu herifle beni? bu herifle yalniz kalmaktan korkuyorum. Sizi istiyorum. Yalniz kalmaktan Korkuyorum...