Miłość do mordercy

Rozdział 15

Pustka. To jest to, co czułam od kilku godzin, po tym, gdy Ethan tak po prostu odszedł, zostawiając mnie samą. Przez kilka dni, czułam spokój, szczęście, a przez jeden telefon, przez niebezpieczeństwo, jakie sprowadził na mnie i moją rodzinę morderca, to wszystko znikło jak bańka mydlana. Miałam przynajmniej nadzieję, że wszystko wróci do normalności, i że Ethan będzie szczęśliwy.

- Madeline, słuchasz nas? - z przemyśleń wyrwał mnie głos Maricy, która patrzyła na mnie z troską, tak jak reszta grupy.

- Przepraszam, co mówiłaś? - zapytałam, a ta wzdychnęła.

- Co się z tobą dzieje, Maddi? - zapytał Danny - Chodzi o Ethana?

- Nie chcę o tym rozmawiać - odwróciłam wzrok w stronę okna pizzerii.

- Może chcesz wrócić do domu? - zapytała Jessica - Odprowadzę cię.

- Jest cała blada, zjadłaś coś dzisiaj? - zapytał Noah.

- Koniec tego, Madeline - odezwał się Danny - Chodź, odprowadzę cię - podniósł się z siedzenia i podszedł do mnie - No już, zbieraj się.

- Danny... - zaczęła moja najlepsza przyjaciółka.

- Spokojnie, zadzwonię do ciebie, gdyby coś się działo - blondynka kiwnęła głową.

Nie miałam wyjścia. Wstałam z miejsca, pożegnałam się ze znajomymi i wyszłam wraz z Dannym, kierując się w stronę mojego domu. Nie miałam ochoty z nim nigdzie iść. Nie chodzi o to, że go nie lubię, bo to mój przyjaciel, ale o to, że nie potrzebowałam towarzystwa innych mężczyzn, w dodatku, sam na sam. Potrzebowałam po prostu odpocząć. Potrzebowałam go.

- Więc, może opowiesz mi, o co chodzi? - zapytał, przerywając ciszę między nami.

- Nie mam ochoty o tym mówić - odpowiedziałam - Możesz już wracać do reszty, wiem, gdzie mieszkam.

- Martwię się o ciebie, Maddi. Jak my wszyscy. Rozumiem, że możesz mieć zły humor, po zerwaniu z jakimś tam chłopakiem, ale to nie powód, żeby nic nie jeść i odcinać się od rozmowy.

- To nie jest jakiś tam chłopak, Danny - zatrzymałam się i spojrzałam na niego.

- Rozumiem, że mógł być dla ciebie wszystkim, ale pora żyć dalej i zapomnieć o nim - żeby to było takie łatwe...

- Och, może mam zachowywać się jak ty i udawać, że wcale nie kocham dziewczyny najlepszego przyjaciela?! - wrzasnęłam, patrząc na niego. Jego twarz straciła naturalną barwę, którą zastąpił biały kolor. Widziałam, że go to zabolało, ale nie potrafiłam inaczej. To co mówił o Ethanie, było jak wiadro zimnej wody, a ja nie mogłam pozwolić na to, by ktokolwiek się tak o nim wypowiadał - Przepraszam, po prostu przesadziłeś.

- To ja przepraszam - powiedział, ruszając dalej, więc zrobiłam to samo - Tylko się o ciebie martwię, Madeline. Nigdy się tak nie zachowywałaś.

- Dalej dojdę już sama, na razie - rzuciłam krótko i przyspieszyłam kroku.

Moje oczy się zaszkliły, nogi i ręce drżały, a serce niemiłosiernie bolało. Tęskniłam za nim i to cholernie mocno. Za nikim nigdy tak nie tęskniłam, jak właśnie za nim. Potrzebowałam jego dotyku, głosu, oczu, jego całego. Był moim wszystkim. Z moich przemyśleń wyrwał mnie dźwięk powiadomienia, a kiedy wyjęłam telefon, zamurowało mnie.

Duszek: Spotkaj się ze mną w starej, opuszczonej fabryce przy lesie, punkt 20.

Wystukałam szybką odpowiedź i czym prędzej ruszyłam do domu.

Ja: Do zobaczenia.

------------

--20:00--

Weszłam do fabryki i szukałam odpowiedniego pomieszczenia, w którym czekał już na mnie Ethan. A kiedy zobaczyłam mężczyznę w stroju ghostface'a, wiedziałam, że to on.