B. T. 30.12.2023
~TURGUT ALPDOĞAN~
O'nu ilk gördüğümde bir Ramazan Akşamıydı.
Elimin kirine, üniforma'mın tozuna rağmen kapısını sonuna kadar aralamış, sofrasına buyur etmişti beni.
şaşırdım.
kim kirli bir adamı evine almak isterdi ki?
o aldı .
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırgınlık en çokta değer verdiğinden geldiğinde yakar can'ı. Kendi kendi ne umut bağlamak ise insanı en çok yıpratandır.
Bir söz, bir bakış kalp için ölüm gibidir. Sözler öyledir ki havada asılı kaldıkça ölüme eş değer bir heyecan sunar insan'a. Ve sözler öyledir ki ağızdan çıktığı an yeter dünyanı yerle bir etmeye.
Anlayamıyordum. Amacı neydi de böyle davranıyordu? Öyle tutarsız, öyle dengesiz di ki kafam allak bullak duygularım karmakarışıktı.
Yine de kendimi dağıtmak istemedim. Bu yüzden orada sessiz sedasız yemeğimi yemiş Turgut'tan gelen bütün konuşma çabalarını bir şekilde geri tepmiştim.
Ona ben değil, kalbim kırgındı. O kadar zaman çaresiz çaresiz çırpınıp bir anca bocalayınca kalbimde neye uğradığını şaşırmıştı.
Turgut zaten bir kaç güne kadar göreve gidecekti. Bir daha ki gelişinde ise ben burada olmazdım büyük ihtimalle.
Bu yüzden hislerim ile daha kolay baş edebilirdim sanırım. Belki de gerçekten gözden ırak olan gönülden de ırak olurdu...
Düşüncelerin zihnime yattığında gözlerimi sıkı sıkı kapatıp toparlanmak için kendime zaman tanıdım.
Evet! Daha iyiydim artık. Onu mümkün mertebe aklıma getirmeyecek, kendi hedeflerime odaklanacaktım.
Ben bu yola birisi için çıkmıştım. Murat'ım, yegane dostum için burada Ailemden uzakta tek başıma yaşıyorsam klabim'de de ondan başkasını yaşatmamam gerekirdi. Değil mi?
...
Gün içinde kendime zibilyon tane söz vermiş, onu unutmak için kalbime sıkı bir fırça çekmiştim. Fakat şu an...
Yine kapımdaydı. Gözleri yine sımsıcak, güzel bir ritim gibiydi. Ve elinde bir saksı vardı.
Bu neydi şimdi! Omuzlarım düşerken yılgınca bir nefes daha çektim ciğerlerime.
"Efendim Turgut abi?" Elimde değildi içimde ki kırgınlık sesime de yansımıştı. Neye kırgın olduğumu bile bilmiyordum. hayır. Neye kırgın olduğumu biliyordum aslında. Fakat bu kadar kırılmaya hakkım varmıydı? Ondan emin değildim işte...
"Akşam mahalle de toplu davet varmış. Annem gelip gelmeyeceğini sormamı istedi." Hiç gidesim yoktu...
Öte yandan onunla birlikte duracağım ortam bile beni heyecanlan dırmaya yeterdi artık. "Peki Turgut abi gelirim ben akşam"
Gitmek istemesemde bu mahalle çok iyiydi insanlık, merhamet, sevgi burada mevcuttu. Aylardır durduğum bu yerde böyle toplu bir şeye katılmamamın ayıp olabileceğini düşünmüştüm.
