Sayonara | sunjeongz

⛦

nakamoto yuta's pov

1977 26 ekim'de gözlerimi ikiz kız kardeşim Yukie ile dünyaya açtım. Japonya'nın Osaka şehrinde doğmuştum. Baya iyi bir hayatım olduğu söylenemezdi. Annemiz Kataba sadece kendini seven ve tembel bir insandı. 6 yaşıma geldiğimde ben ve kardeşim ile ilgilenmeyi bıraktı. Henüz çocuk olsam bile anneme karşı içimde bir nefret vardı. Kardeşimle hep ben ilgilenirdim. Uyuyamadığında uyuması için ona şarkılar mırıldandınan bendim, o aç olduğu zaman zorla da olsa ona yemek pişiren de bendim. Annem ise babamı düşünürdü. Babamız bir deli olduğu için evden kaçmıştı. Babamın gece zamanı olan o sayıklamalar'ını hatırlıyorum. Hep "Bu karıdan kurtulmam gerek." Derdi. Bende ne olduğunu anlamıştım. Annem Babama bağlıydı. Gerçekten bağlıydı. 7 yaşıma geldiğimde evden kurtulmam gerektiğini anladım.

O gece Yukie ile odamızda uyuyorduk. Aklımdaki planı Yukie'ye anlatmak istedim. Yukie uyurken

"Yukie~ uyansana."

"Oniisan... Uyuyorum çabuk söyle."

"Buradan gidelim mi?" Yukie bana gözlerini büyüterek baktı.

"Eeh?! Neden?" Gözlerimi devirdim.

"Annemin aklı uçuk, babam ortada bile yok! Burada ne kadar süre yaşarız bilmiyorum. Yarın okuldan sonra polise gideceğim. Sende geliyorsun!"

"Oniisan Annem bizi görürse mahvoluruz." Sinsice gülümsedim.

"Karı tüm gün uyumaktan birşey yapmıyor. Ruhu bile duymaz."

Yukie mutlu olmuştu.

"Tamam! Ama dikkatli olalım!"

"Anlaşıldı. Sen o işi bana bırak.

_____

Okuldan çıktığımız gibi Yukie'nin elini tutmuştum. Buralarda olan bir polis binasını biliyordu. Hemen gidip söylemek istedim. Yürüyerek polis istasyonuna vardığımızda bir adam bize yaklaştı.

"Çocuklar ailenizi mi kaybettiniz? Size yardım edebilirim."

Adam Tokyo aksanı ile konuşuyordu.

"Şey biz size bir şeyi şikayet etmek için gelmiştik."

Adam bize şüpheli bir bakış attı. Sonra konuşmaya başladı.

"Nedir o? Söyleyin."

"Annemiz bize bakmıyor neredeyse 7 yıldır... O evden gitmek istiyoruz. Birşey yapabilir misiniz?"

Adam iç çekti.

"Siz evinizin adresini verin. Evinize polis gönderilecek."

Başımı sallayıp verdiği kağıda evimizin adresini yazdım. Adam kağıdı dosyaların içine koydu.

"Siz gidin evinize. Şiddet ile alakalı birşey varsa önlem alınacaktır."

"Teşekkür ederiz." Yukie'nin elinden tutup polis istasyonundan dışarı çıktık. Yukie gülümsüyordu. Sonunda kurtulmuştu. Kardeşimi mutlu ettiğim için minnettarım. Yukie hemen bana sarıldı.
"Oniisan! Çok teşekkür ederim! Çok seviyorum seni!"