Slytherin Boys

~Tom riddle~

                           Rose pov

Büyücü dünyasında safkan olmamak kadar safkan olmakta zordur. Ailenizin hep bir beklentisi olur. Tamamen kusursuz olmanızı isterler. Ve bunları yaparken fiziksel veya psikolojik şiddeti kullanmaktan çekinmezler. Bende o mağdurlar dan biriyim işte. Safkan şiddetine maruz kalmıştım. Öz babam tarafından...

"Rose kalk!" Duyduğum bağırma ile hafif sıçrayarak uyandım. "Seni gerizekalı! O yataktan şimdi kalkmazsan, o yatağı kafanda kırarım!" Duyduğum cümle ile acele ile yataktan kalkmış koşarak aşağıya inmiştim. Babam yemek masasında oturmuş sinirle yemeğini yiyordu. Yanına ilerledim ve başımı eğip beklemeye başladım. Masaya bırakılan sert çatal, bıçak sesiyle başladığını anladım. "Seni aptal, bir kere ya! Bir kere! Erken kalksan ölür müsün! Evleneceğin adamda ne yapacaksın! Koskoca Vengeanca ailesinin kızı daha erken kalkmayı bile beceremiyor!" O ana kadar sessiz beklemiştim. İstesem itiraz edebilir ya da karşı çıkabilirdim. Sonunda hep ya döver ya da mahsene kapatıp günlerce aç bırakırdı. Artık alıştığım için umrumda değildi. "Annende senin kadar acizdi. Bir bebek doğururken ölücek kadar hemde!" Kurduğu cümle sonunda çatal, bıçağını eline tekrar almış yemeğine devam etmişti.  Ama bu sondu. Artık beni öldürse umrumda olmazdı. "Geç otur yemeğe daha işlerimiz var." Sinirle söylediği cümle sonunda yumruğumu sıkmış, sinir kat sayım artmıştı. "Asıl sen kızına işkence edicek kadar, ölen karısı hakkında böyle konuşabilecek kadar aciz, iğrenç bir yaratıksın!" Ağzımdan çıkan sözler ile bu sefer hızla bana bakmış ardından hemen ayaklanarak bana doğru yürümüştü.

"Sen ne dediğinin farkında mısın he! Benimle nasıl böyle konuşursun! Yok, sana mahsen de yaramamış! Aç bırakmakta yetmemiş! Sen görürsün!" Dişlerini sıkarak söylediği şeyler ardından hızla saçımı tutmuş beni sürüklemeye başlamıştı.

~

Akşam için elbisemi giyiyordum. Oldukça güzel yeşil bir elbise. Aşırı kabarık olmayan satenden olan bir elbise. Sağ kısmında derin bir yırtmacı bulunuyordu. Sırtı açık ve oldukça kadınsıydı. Aynada ki kendime bir göz gezdimiştim. Birşeyler eksikti. Son olarak aile simgemiz bulunan kolyeyi taktım. Taktığım birkaç takı, harika yeşil renkte topuklu ayakkabılarım ve sıktığım birkaç fıs parfüm ile tamamlamış boy aynasından son kez kendime bakıyordum. Safkan dünyasında büyük bir safkan ailesinden olduğum kadar zekam ve anneme olan benzerliğim ilede ön plana çıkardım. Babam ise bundan nefret ederdi çünkü onun soy adını taşıdığım için ona benzemem gerektiğini ama bir aptal olup anneme benzediğimi söyler dururdu. Tabi bunları biz yanlızken söylerdi. Asla diğer safkan ailelerin yanında benden kötü bahsetmez ya da bana kötü bir davranış sergilemezdi. Rezil olmak onun kitabında yoktu.

Fakat babama fiziki yönden sadece bir şekil benziyordum. Gözlerim... Gözlerim babamın gözleri kadar masmaviydi. Bunu bir yandan sevmiyordum fakat bir yandan da çok seviyordum. Gözlerim bana güzellik katıyordu. Ama aynada her kendime baktığımda da babamı hatırlatıyordu.

Duyduğum kapı tıklaması ile gel komutunu vermiş içeri giren kişiye bakmıştım. Bu babamdı. Gördüğüm yüz ile gülümseyen yüzüm düşmüş kasvetli bir hal almıştı. "Hadi artık vakit geldi." Tamam şeklinde başımı sallamış kapıya ilerlemiştim. Babam kolumdan tutup beni durdurmuştu. "Salonda beni rezil edecek bir davranışta bulunursan seni az önce yaptığından daha beter yaparım. Anladın mı?" Tükürerek söylediği şeyler ile hızlıca kafamı aşağı yukarı sallamış kolumı elinden kurtararak merdivenlerden aşağı inmiştim.

                           Tom pov

Gene bir safkan davetine gidecektik. Uzun zamandan sonra tekrar yapmışlardı. Vengeanca ailesi ve Parkinson ailesi ortak olarak düzenlemişlerdi ve bu çok sinir bozucuydu. Bay Vengeanca ve onun aptal kızı. Zekiymiş! Hıh! O kız asla benden zeki falan değil. Sadece abartı. Ama gözleri... Onlar çok güzeldi... Ne! Ne saçmalıyorum ben! İğrenç renkte gözleri vardı! Aptal.