Birbirinden tamamen kopmuş olan iki insanın yolları tekrar kesişebilir mi?
Zaman değil, özlemdi her şeyin ilacı. Tam her şey düzeldi derken nefret tohumları dikilmişti kalbime.
İçimdeki özlem kendimi kollarına bırakmamı söylerken nefreti seçtim. Tü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapattığım aramayla telefonu yatağın diğer ucuna fırlattım. Sadece bir isim demişti. Benden sonra takıldığı onca kadından birinin de ismiydi belki. Onun için ne kadar değersiz olduğumu vurmuştu yüzüme. Gözlerim yanıyordu ama ağlamayacaktım. Aylar önce onun için bir kez daha gözyaşı dökmeyeceğime dair söz vermiştim kendime. Güçlü bir kadındım ben, onun beni kırılganlaştırmasına izin vermeyecektim.
Düşüncelerimden ayrılmamı sağlayan şey çalan telefonumun sesi oldu. Yerimden kalkarak az önceki sinirle fırlattığım telefonu elime aldığımda saniyeler önce kendime söylediğim her şey bir anda uçup gitti.
Poyraz arıyordu.
Yeterince kalbimi kırdığının farkında değildi anlaşılan. Ani gelen içimdekileri dökme arzuma yenik düşerek aramayı cevapladım.
"Ne istiyorsun?"
"Cevap istemiyor muydun?" dedi. Benimle dalga mı geçiyordu?
"Verdin ya cevabımı. Gayet net bir şekilde izah ettin."
"Yıl dönümü hediyendi."
Konuşmaya devam edecekken sözümü kesmesiyle afalladım. Anlamlandıramayarak ağzımdan kaçırdığım "Ne?" nidasının ardından açıklamaya gereği duymuş olacak ki anlatmaya başladı.
"Aylar öncesinden başlamıştım tasarımına. Amacım çıkış tarihini yıl dönümümüze getirmekti. Sen gittikten sonra çalışmalar aksadı, çıkışı gecikti."
Gözlerim şokla açılmıştı. Konuşmasındaki takıldığım tek noktaya atıfta bulundum.
"Ben gitmedim Poyraz, ayrıldık biz." dedim üstüne bastıra bastıra.
Bundan hoşlanmamış olacak ki geçiştirmek istercesine "Her neyse işte." dedi.
Üstünde durmayarak asıl merak ettiğim soruyu sordum.
"Buna rağmen neden benim ismimi kullandın? Değiştirebilirdin, herkes barıştığımızı düşünüyor."
"Safir en değerli demek." duraksadı, devam etmesi birkaç saniyesini aldı. "Benim en değerlim sendin Ahu. Tasarımını yapmadan önce bile ismi belliydi. Medyanın ne dediği, insanların düşünceleri umurumda değil."
Güldüm ama içten değildi. Yaşanan şeylerin üstümde bıraktığı sinirdi gülüşümün sebebi. Yüz ifademi görsün isterdim, görmeli ve ona olan inancımı ne denli kaybettiğimi bilmeliydi. Bir daha asla yüz yüze gelmeyecek olsak bile.
"Sen en değerlini en zor zamanında yalnız mı bırakırsın?" dedim kendimi tutamayarak. Yaşananların verdiği dolmuşluk hissi beni patlama noktasına getiriyordu.
"Her şey için kendimi suçluyordum, yapamadım." Sert sesi otoritesini kaybetmiş, neredeyse titreyecek seviyeye gelmişti. "Varlığımın sana acı verdiğini düşünürken yanında kalamazdım."
