Karanlığın Mağsumluğu | Sasusaku

𝟯𝟱 - İki Çift Sessiz Göz Yaşı

+2600 kelime... Bu bölümde İtachi'nin neden Sasuke'yi bu kadar fazla dikkat ettiğini ve önemsediğinin sebebini anlattım. Kısaca geçmişe gideceğiz...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Bazı insanlar çok fazla şey yaşardı, kaldıramayacağı kadar...

Sorunları yaşlarına böldüğünüzde bölüm ne kadar büyükse öyle bir şiddette depreme mağruz kalırdı hayat bağları.

Bazıları dans ederdi, bazıları okurdu,bazıları izlerdi, bazıları yazardı, bazıları uyurdu, bazıları ise...

İntihar ederdi...

İntihar bir kurtuluşmuydu?

Yoksa ihtilal mi?...

Artık pek önemi kalmamıştı sanırım, çünkü ben hayatım boyunca yaptığım her işte başarısız olmuştum.

Haruno Hizashi'nin kızı olarak doğmuş, ne annemin ölümünü engelleyebilmiş ne de bana yapılan her türlü şiddete çıt çıkartabilmiştim.

Bir insan elinde olmayan şeyler yüzünden neden utanırdı ki?

Ama ben utanıyordum.

İçeriden su sesi gelen banyonun kapısına tekrar baktım.

Sasuke benimle biraz konuşmak istediğini söylemişti.

Aklıma gelen yüzüyle kafamı eğdim.

Hastaneden çıkalı iki gün olmuştu ve ben gözlerimi açtım açalı o eski gülümsemesini göremiyordum.

Diğerlerinin mutluluğu geldi aklıma. Hamileliğime o kadar mutlu olmuşlardı ki...

Ama bizim dışımızda...

Belki de Sasuke bu konu hakkında konuşacaktı. O da biliyordu bebeğin ondan olmadığını ve eminim ki merak ediyordu.

Kapı sesini duyduğumda yattığım yatakta biraz doğrulmaya çalıştım.

"Yavaş..."

Sasuke'nin soğuk sesi odada yankılandığında yanımda bitmişti bile.

Yardımıyla sırtımı başlığa verdiğimde o da yatağın yanına sandalye getirmiş oturmuştu.

Öne eğilmiş, dirseklerini dizlerine dayamış, parmaklarıyla oynuyor yüzüme hiç bakmıyordu.

Suçlu bendim neden o cefasını çekiyordu ki?

Bir süre ikimiz de sustuk. Ağzımda kelimeler döndü durdu ama asla çıkamadılar. Sonunda Sasuke sessizliği böldüğünde hem rahatlama hem de stresi aynı anda yaşadım.

"Yemek yedin mi?"

"Hayır, midem almıyor."

Derin bir nefes aldı ve devam etti.

"Karnında bir bebek var, Sakura... Ve, onun sağlıklı doğması için... Kendine dikkat etmelisin..."

Kelimeleri zar zor çıkartıyordu. Benim yüzümden kendini yiyip bitiriyordu.

Sustum, hiçbir şey söylemedim.

Yutkunduğunu duydum.

"Sakura?.. Neden?.."

Ne neden?

Ne anlatmak istiyordu?

"Neden... Birisini sevdiğini bana söylemedin?"

"Ne?.."

Birisini sevmek?

Onun dışında birisini kalbine almak imkansızdı...