Mayday Call - Dekubaku

sette

Evin kapısını yumruklayarak kırdı ve içeriye daldı. Önce etrafı hızlıca analiz etti sonra odalara bakmaya başladı. Mutfağa geldiğinde gördüğü kan gölü onu durdurdu. Arkasında onunla birlikte içeriye gelen ekiplere durmaları için işaret verdi ve mutfağa girdi. Masanın arkasında kalan tezgahın yanına yaklaştıkça yüz ifadesi şoka uğramış hale gelmişti bile. Yüzü tanınmayacak bir halde, kafası neredeyse kopmuş, göğsünde ve kollarında derin kesikler olan bir adam. Kesinlikle ölmüş. Mutfak dolapları, yerler, heryer kan gölü. İlk şoku atlatıp etrafa biraz daha dikkatli bakınca mutfak balkonu olduğunu düşündüğü yere giden kanlı ayak izlerini gördü.

-"Ekipler geldiğinde cesedi alsın." Arkasından mutfağa girip onun gibi şoka uğramış adamlara verdiği emir sonrası mutfak balkonuna adımladı. Kapı açıktı zaten. Dışarı çıktığında sol tarafta kalan eski bir masa bir sandalye haricinde bir şey yoktu ilk bakışta. Ayak izleri masanın altında bitiyordu. Kafasını eğdi ve tam o esnada yüzüne savrulan kanlı satırdan özgünlüğü sayesinde kurtuldu. Hızlı refleksleri sağolsun, yüzünü anında sertleştirmişti. Satır paramparça olurken karşı tarafta ağlayan, kesinlikle korkudan kıpırdayacak gücü bile kalmamış 17 yaşlarında bir genç duruyordu. Yüzü gözü kan içinde, saçları dağılmış, üzerinde yırtık bir tişörtten başka bir şey görünmüyordu. Bir hıçkırık koptu ağzından, hemen ardından "Yaklaşma," dedi. "Uzak dur."

-"Sakin ol." Elini uzatmaya yeltense bile çocuk kendini tekrar geriye çekti. Onu ikna etmesi gerekiyordu. "Adım Red Riot. Kahramanım. Senin için geldim." O konuşsa bile karşı tarafın aklı onu anlayacak radde de değildi. Titremeye başlamıştı. Onu duyduğundan bile şüpheliydi. "Adın Denki," "Adımı nereden biliyorsun?" Titrek nefesleri, yavaş yavaş gözünden düşen yaşlar, yakın vakitte bir atak geleceğinin habercisi. Oturmasına rağmen cenin pozisyonu alıp kendini korumaya çalışıyor.

-"Sen söyledin Denki, bizi aradın. Hatırlıyor musun?" Kafasını iki yana salladı hızlıca. Bilinci düşünmeyi erteliyor, atak için kendini hazırlıyordu. "Korkma. Sana yardım etmek için buradayım. Bizi aradığında gelmemizi istedin. Hatırladın mı?" Bir hıçkırık daha. Akan göz yaşları, yüzünde ki kanları temizlemek için yeterli değil. "Öldürdüm." Dokuz numara gözleriyle onayladı ilk önce. "Biliyorum." Tekrar hıçkırdı. "Ben..- öldürmeli- Yoksa o- "sözünü kesen hıçkırıklar. Aldığı derin nefesler ciğerlerine ulaşamıyor. "Sorun yok." Yavaşça yaklaşmaya çalıştı ona. Dikkatini çekmeden beline bağladığı, kahraman kostümünün bir parçası olan kumaşı çıkarıyordu. İhtiyacı olacaktı.

-"B-beni öldürecekti." Daha sesli bir hıçkırık. Acı dolu. "Ben öldürmeseydim,o beni öldürecekti!" Gözyaşları akarken dediği cümleler buydu. "Bana dokunmak istedi! İzin vermedim! Ben-" "Biliyorum." Başıyla yavaşça onayladı. "Neden yaptığını biliyorum. Bu yüzden korkma." Yavaşça ellerini ona uzattı. "Seni kurtarmaya geldim." Ona uzanan ellere baktı. Gözlerinde ki hüzün ve korku net bir şekilde görülüyordu. Hiçbir zaman şefkat görmemiş zavallı bir çocuk, ona uzanan şefkatli kollara nasıl güveneceğini bilmiyordu.

-"Gel Denki." İsmi en son ne zaman bu kadar nazik söylenmişti? "Söz veriyorum kimse sana zarar vermeyecek." Sarı gözleri , kırmızılara baktığında içine ekilen güven tohumları sayesinde bedeni, kendinden bağımsız ona uzatılan kollarla buluştu. Kahraman onun üşümüş bedenini kucağına alırken az önce kenara koyduğu kumaşı onun üzerine sardı. Bir elini saçlarına koyarken korkutmamaya özen göstererek okşadı sarı tutamları. Çocuk ise daha fazla dayanamadı, içinde birikmiş her şey adına haykıra haykıra ağlarken kahramanına sığındı. Elinden başka bir şey gelmiyordu şu saatten sonra.

Bugünün mesaisi de bitti.
Sınav yaklaşıyor benim göt tutuştu ama çalışamıyorum gerçekten atacam kendimi bir yerden.

Bu arada Kirikami sevmeyen var mı? Hani sevilmeyecek gibi değil de ondan dedim. 🤠

İyi günler, akşamlar, sabahlar. Artık günün hangi vakti okuduysanız.

✧⁠◝⁠(⁠⁰⁠▿⁠⁰⁠)⁠◜⁠✧