ikinci sans

11.bölüm

             ❄︎ ❄︎ ᯽ ❄︎ ❄︎

  Arkadaşlarımın seyahat programlarına bakıp duruyorum

(Naruto) - Benimle dalga geçiyorsun, değil mi? Dünyadaki onca yer arasından Enoshima'yı mı seçtin?

(Japonya'nın cennet gibi adalarından biri olarak kabul edilen Enoshima, aşık çiftlerin varış noktasıdır; çiftlerin adlarının yazılı olduğu sayısız kilitlerin bulunduğu aşk çanı esas olarak ilgi çeker. Adayı ziyaret eden çiftler aşk çanı kulesine gider ve burada ritüeli gerçekleştirir. çiftlerin üzerinde isimlerinin yazılı olduğu asma kilitler astıkları, sonsuz aşka yemin ettikleri ve anahtarı denize attıkları, ardından çiftin zili çalıp 7 şans tanrısı arasındaki tek kadın olan tanrı Benzaiten'e dilek dilediği, Efsaneye göre adayı deniz ejderhasını hapsetmek için yaratmıştır ama sonunda aşık olur ve sevgilisiyle adada yaşamaya karar verir.)

Sakura ellerini inkar edercesine kaldırdı ve sinirlilik belirtisi olarak başının arkasını kaşıyan Shikamaro'yu işaret etti.

(Shikamaru) - Üzgünüm Naruto, tüm bunlar olmadan önce zaten bu seyahat planımı yapmıştım ve cennet gibi bir adada dinlenmenin iyi olacağını düşünmüştüm ama bu adanın ana izleyici kitlesinin çiftler ve aşık insanlar olduğunu tamamen unutmuşum

En çok istediğim şeyin evde olmak olduğuna inanamıyorum, bu atmosfer bana hiç iyi gelmiyor, Enoshima'yı ziyaret edeceğimi hiç düşünmemiştim, hikayeleri zaten duymuştum ve bunun son derece saçma olduğunu düşünmüştüm ama şimdi yapmıyorum Ne düşüneceğimi bilmiyorum ama ONUNLA birlikte Enoshima'yı ziyaret edebilirim ve bunun asla olmayacağını düşünmek acıtıyor, çok acıtıyor.

Neji bana yandan sarılıyor ve sırtımı okşuyor

(Hinata) - hey, bunun mükemmel bir yer olmadığını biliyorum ve daha dikkatli olmamız gerektiği için üzgünüm ama zaten buradayız, değil mi? Bütün mitolojiyi unutalım ve rahatlamaya çalışalım, tamam mı?

Sinirli bir şekilde iç çektim ve başımı sallayarak kabul ettim, sonuçta gitmeme izin vermediler ve onları üzmek istemedim, valizimi aldım ve dağların yakınında bulunan bir otele doğru yürümeye başladık. şehir merkezine oldukça uzak güzel bir yer ve dolayısıyla festivaller burada sık sık yapılıyor, dağların manzarası sakin ve sessiz ve bir bakıma buna minnettarım, otel de çok güzel ve tamamen kurulmuş. geleneksel Japon tarzı

Arkadaşlarım akşam yemeğini dışarıda yemeye karar verdiler ama gerçekten canım istemiyor, ısrarlarına rağmen kararımda inkar edilemezdim ve hayal kırıklığına uğramalarına rağmen kabul ettiler, yemeğimin odama getirilmesini istedim, bu da oldu. Personelin bir tabak dolusu takoyake, biraz sos ve bir demlik yeşil çay getirmesi uzun sürmedi, yemekler kuru kek gibi bitti, o günden sonra hiçbir şeyin tadı kalmamış gibi görünüyordu, kabuslar da sıklaşmaya başladı. O banyo sahnesini yeniden yaşadıktan hemen sonra geceyi uyanık geçirmem hiç de şaşırtıcı değildi "eğer ona bu kadar kötü davranmasaydım, daha hızlı davransaydım, daha çok dinleseydim, daha çok konuşsaydım... ölmezdi" "

"neden? Neden hala hayattayım, artık yaşamak istemiyorum, lütfen bırak öleyim"

"Ağlıyor musun? Benim için mi? Neden? Umrunda olmadığını sanıyordum"

O odada daha fazla kalmaya dayanamadım, otelden dışarı koştum, dağa doğru var gücümle koştum, ne yaptığımı bilmiyordum, umurumda değildi, sadece gitmek istiyordum. bunca acıdan uzaklaşıp bacaklarım iflas etmeye başlar başlamaz bir ağacı yakaladım, titriyorum "lanet olsun" sanki tek gücümle devirmek istermiş gibi tüm gücümle o ağaca yumruk atmaya başladım. yumruklar "kahretsin, kahretsin, kahretsin..." fiziksel acı bana çarptığı anda ellerimin durumuna baktım, kırmızı, titrek ve kanlı, sıcak gözyaşları yanaklarımdan sanki kulaçlardaymış gibi akıyordu.

sabahın erken saatleriydi ve otelden ayrıldığımdan beri en az iki saat geçtiğini biliyordum, arkadaşlarım endişelenmiş olmalı, beni arıyor olmalılar ama yüzleşemiyorum onlarla yüzleşemiyorum istemiyorum, denedim biraz ısındım ama nafileydi sabah çok soğuk ve bir an önce buradan çıkmazsam hipotermi geçirebilirim, ormanda yürümeye devam ettim sığınacak bir yer arıyordum, bilmiyorum Antik bir tapınağın kalıntılarını görene kadar ne kadar yürüdüm ve sığınmaya karar verdim.

Sonraki bölüme devam et