𝙼𝙰𝙵𝚈𝙰𝙽𝙸𝙽 𝚔𝚞̈𝚌̧𝚞̈𝚔 𝚃𝚄𝚃𝚂𝙰𝙶̆𝙸𝚈𝙸𝙼

3.Bölüm♥

selammmm ben geldim :)

gününüz nasıl geçiyor. umarım güzel geçiyordur minik yıldızlarım ☆♡

Bu arada karakterleri beyendinizmi çok merak ediyorum hepinizi yorumlara bekliyorum hepsini okuyacağım .

En sevdiğiniz karakter hangisi oldu belirtmeyi unutmayın.

BÖLÜM ŞARKISI

cem adrian /aylin aslım  ♫  herkez gidermi 

İYİ OKUMALAR✨

                                             

(annemin sesini beklerken bir erkek sesi duydum)

"merhaba ben polis akif anne ve babanız otobüs kazası geçirmisler şu anda ambulansla hastaneye götürülüyorlar  "

olduğum yerde donup kaldım hiçbirşy diyemedim polis olduğunu söyleyen adamın sesi tekrar kulaklarıma dolduğunda irkildim 

"ordamısınız beni duyormusunuz"

boğazımdaki yumruktan kurtulmak için yutkundum ve ardarda sorularımı sıramaya başladım 

"nasıllar, iyilermi ,nasıl olmuş kaza hangi hastaneye götürüyorlar"

hepsıni bir nefeste söyledim polis olduğunu söyleyen adamın sesi yine kulaklarıma doldu 

"sizi korkutmak istemem ama durumları iyi değil şu anda ...hastanesine götürüyorlar  "

"ta...tamam hemen geliyorum"

telefonu kapatıp hemen çantamı alıp evden çıktım otobüsü bekleyemezdim o yüzden bulduğum ilk taxiye bindim  

taxi  hastanenin önünde durduğunda taxiciye hemen parasını verip taxi'den indim 

Girişte duran görevlilere annem ve babamın ismini verip kaçıncı katta olduklarını söyledim görevlilerden biri bilgisayara birşeyler yazdıktan sonra  4.katta yoğumbakımda olduklarını söyledi 

Beklemeden hemen asansöre binip 4.katta çıktım koridoru geçip sağa döndüğümde yoğumbakım yazan kapıya doğru koşmaya başladım o sırada yoğumbakım kapısından doktor olduğunu tahmin ettiğim kadın çıktı hemen yanına gittim 

"Annem ve  babam nasılar ,iyilermi nolur birşey söyleyin onlar iyilerimi"

Ve canımı yakan o soruyu sordum "hayattalarmı "

Kadın destek olmak ister gibi tek  elini omzuma koyup konuşmaya başladı 

"Annenin ve babanın durumu şu anda kritik ama elimizden ne geliyorsa yapacağımızdan şüphen  olmasın"

Ayaklarım artık beni taşımayı bırakmışlar'dı orada dizlerimin üzerine kendimi bıraktım ve hıçkırıklarla ağlamaya başladım 

Hıckırıklarımın arasında doktorla konuşmaya çalıştım 

"Peki Annem ve babamı görebilirmiyim "

"Şu anda bu mümkün değil ama camdan onları göre bilirsin "

Doktor düştüğüm yerden beni kaldırıp yoğum bakım kapısına doğru yürütmeye başladı 

Yoğumbakım kapısının yanında duran sensöre kartını okutuktan sonra kapı açıldı içeriye girdiğimizde soldaki cama doğru ilerledim gözlerimi sımsıkı kapattım onları bu halde görmeye cesaret edemedim birkaç dakika sonra cesaretimi toplayım gözlerimi açtım ikiside tam karşımdaydılar hareketsiz öylece yatıyorlardı her  yerlerinde kablolar bağlıydı onları görür görmez duran gözyaşlarım tekrar akmaya başladı elimi cama koydum sanki onlara dokuna bilirmişim gibi ama dokunmadım.yalvarmaya başladım 

"Nolur beni bırakmayın  anne baba . beni bu koskoca dünyada beni bi başıma bırakmayın bunu bana yapmayın. Uyanun nolur kızın bana azarlayin yine beni ama nolur uyanın anne baba uyanın lütfen yalvarırım size  "

Birden başım dönmeye başladı gözlerim karardı ve orada yığılıp kaldım karanlık beni içine çekmeden  önce gördüğüm son görüntü anne ve babamın hareketsizce yatan bedenleri oldu.

                                                                                        ♥  

Selammm:) 

Bir bölüm daha sonuna geldik umarım bölümü beğenmişsinizdir .

Bölüm aralarına yorum yapmayı ve küçük yıldızcığa basarak oy vermeyi unutmayın 

Öpüldünüz:)

GÜNÜN SÖZÜ 

"Her karanlık kendisini sonlandıracak şafağın tohumlarını içinde taşır"