Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selammm ben geldim:)
Nasılsınız gününüz nasıl geçiyor umarım güzel geçiyordur minik yıldızlarım hep mutlu olun⭐️
Bölüm şarkısı
Hirai zerdüş ♫ ne kadar acıyor yüreğim
Hemen bölüme geçelim:)
İYİ OKUMALAR ✨
*********************
1HAFTA SONRA
Anne ve babamın ölümünün üzerinden tam tamına bir hafta geçmişti içimdeki ateş sönmemişti dahada harlanmıştı onların yokluğu dahada belli olmaya başlamıştı ve artık dayanılmaz bir hal aldı .
Teyzemler çok ısrar etselerde onların yanında kalmayı reddettim doğduğum,büyüdüğüm, anılarımın olduğu,çocukluğumun geçtiği bu evde kalmayı istedim teyzem bir haftadır benle birlikte burda anne ve babamla anılarımızın olduğu bu evde kalıyor .
Bugüz zorlada olsa teyzemi evden göndermiştim ne kadar ısrar ettsede ona bundan sonra zaten tekim başımın çaresine bakarım bir şekilde hep yanımda kalamasın demiştim oda daha fazla ısrar etmeyip yarım saat önce gitti.
Şu anda salonda pencerenin önündeki koltukta oturmuş şarkı eşliğinde dışarıyı seyrediyorum Dinlediğim şarkı sanki beni anlatıyordu
"ne kadar ne kadar acıyor yüreğim
ne kadar acıyor bedenim
Böyle daha ne kadar dayanabilirim"
Birden yağmur yağmaya başladı yağmuru çok severdim annemde severdi . annemle yağmurda müzik eşliğinde yürümeyi çok severdik ama artık yok eğer olsaydı yağmurun yağdığını görür görmez hemen yanıma gelir hadi kızım bak yağmur yağıyor dışarda yağmurun altında beraber yürüyelimi derdi
aldığım ani kararla kulaklıklarımı sehpanın üzerinden alıp kapıya yöneldim o sırada duraksadım kapıyı izledim sanki her an o kapıdan gireceklermiş gibi gözlerimden bir kaç damla yaş süzülürken montumu ve anahtarımı alıp hemen kapıdan çıktım asansöre binip aşağıya indim yağmur o kadar güzel yağıyorduki kollarımı açıp gökyüzüne baktım yağmur damlaları göz yaşıma karışırken kulaklıklarımı takıp şarkı açtım nereye gideceğimi bilmeyerek yürüdüm
Kaç saatir yürüyorum bilmiyorum ama karanlık çoktan çökmüştü Karanlığı umursamadan yürümeye devam ettim annemler bir an olsun aklımdan çıkmıyorlardı yine ve yine onları düşünerek ağlamaya başladım bir yandan yürüyor bir yandanda ağlıyordum yağmur gözyaşlarıma karışırken yürümeye devam ettim nereye yürüdüğümü bilmeden yolun sonu nereye çıkacak bilmeden yürüdüm artık dünya umrumda değildi hayatt benden en sevdiklerimi çalmıştı anne ve babamı almıştı benden ve artık hiç birşey umrumda bile değildi
Bir bağırış sesi kulaklarıma dolduğunda irkilerek Kafamı yerden kaldırıp yola baktım galiba bir ara sokağa girmiştim bağırış sesleri sustuğunda bende olduğum yerde durup ses birdaha gelirmi diye dinledim birkaç saniye sonra bağırış sesleri sokakta yankılanırken biraz korksamda açıkçası umrumda değildi ama merak etmiyorda değildim yürüdüğüm yoldan devam ettim en fazla kendi aralarında tartışıyorlardır başka ne ola bilirki diyerek sesin geldiği yere doğru yürüdüm ben yürüdükçe seslaerde artıyordu ama bir şey dikkatimi çekti bağıran sadece bir kişi vardı merakım kat ve kat artarken sesler dahada yakınlaştı birkaç saniye yürüyüşün ardından gördüğüm manzarayla olduğum yerde dona kaldım
🖤
Selammm:)
Bir bölüm daha sonuna geldik umarım bölümü beğenmişsinizdir ben yazarken severek yazıyorum umarım sizde okurken severek okuyorsunuzdur
Bölüm aralarına yorum yapmayıve küçük yıldızcığa basarak oy vermeyi unutmayın minik yıldızlarım ⭐️
Birde rizca etsem beni takip edebilirmisiniz 👉🏻👈🏻😕
Diğer bölümde görüşmek üzere kendinize çok çok ve çok iyi bakın ÖPÜLDÜNÜZ 😘
Beni kırmayıp yapan herkezi kocaman öpüyorum 😘
GÜNÜN SÖZÜ
"Merak bilinmeyenle dolu bir dünyada Cesurca atılan adımdır "
