Söndüğüm gün o parlayacak 3

Ay ışığım ol

Taksiden inip Emirin evine doğru ilerledim. Ev çok sessiz bir yerdeydi ve bu çok hoşuma gitmişti. Kapıyı çalıp bir adım geri gittim.
"Ay ışığı "dedi Emir.
"Merhaba " diye mırıldandım. Kapının önünden çekilerek geçmem için yer verdi.
"Hoşgeldin " dediğinde ise sadece gulumsemekle yetindim.
"Şöyle geçebilirsin." Gösterdiği odaya girince beni kocaman bir kütüphane karşıladı. Benimkinden daha kocaman...
"Emir... ama burası çok güzel " odanın güzelliği ile kuşatılmıştim. Beş dakika sonra Emir elinde iki fincan kahve ile içeri girdi.
"Çok mu beğendin ay ışığı?" Dediğinde kahveleri küçük sehpanın üzerine koyuyordu.
"Gerçekten de güzel ,Emir" dedim.
"Begenecegini biliyordum." Bana bakarak gülümsedi. "Dilediğin gibi kullanabilirsin ,Ay ışığı. Hayırlı olsun. "
"Bu ne demek oluyor ? " dedim hayret içinde.
"Artık burası senin demek oluyor." Bu sözünü duyunca aşırı mutlu olduğumu hissettim.
"Sen... Büyücü falan mısın? " Dedim.
"Hayır sihirbazım" dedi kikirdarken.
Gerçekten de beni gülümseten yegane kişilerden biri nasıl olabiliyordu bu çocuk. Bir zamanlar okuldaki yeni çocuktun, Emir. En azından benim için oyleydin.
"Ben seni mutlu etmeyi kendime görev edindim Ay ışığı. " Dediğinde kalbimin derinliklerine kadar bir sıcaklık hissettim. Samimiyetle söylüyorum ki yaralarıma merhem olabiliyorsun ,Emir.
"Hani ismimin anlamını bilmiyordun." Dedim.
"Biliyormusum demek ki" diye yanıtladı.
"Bana neden ismimle hitap etmiyorsun Emir?" Merakla sorduğum bu soru onu hiç dusundurmeden bir cevaba sürükledi.
"Herkes gibi olmak istemiyorum. Benim Ay ışığım ol istiyorum." Dedi. Bu sözü sadece gülümsememe neden oldu.
Kitap okumaya başladık. O okuyor mu bilmiyorum ama ben okumuyordum. Çünkü ona bakmakla meşguldüm. Kitabıma
odaklanamiyordum. Sadece gözlerimle takip ediyordum. Sayfanın sonuna nasıl geldiğimi farketmemistim.
"Emir?" Dedim oturduğum pufun üstünde oturusumu düzeltirken.
"Dinliyorum Ay ışığı. " gözlerini kitap sayfalarından ayırıp bana baktı.
"isminin tam hali nedir? Yani soyadla,"
"yalnizca Emir"
"cocuk mu kandiriyorsun? " dedim.
"Evet, onlar gibi mızıkçılık yapiyorsun!" Diyip kikirdadi.
"Emir Alaz"
"Alaz soyadın mı?"
"Hayır"
"Ne o halde?"
"Dumankaya"
"Emir Alaz Dumankaya"
Kalbimin derinliklerinde saklıydı senin adın...