Wolter Johnson, niewinny i przemiły chłopak, który niczemu nigdy nie zawinił.
Od samego urodzenia, rodzice nie uważali go za człowieka. Traktowali jako wychowanie bicie, znęcanie się, a przede wszystkim - wyzywanie. Chłopczyk, starał się ignorować podłość rodzicieli. Starał się ze wszystkich swoich sił, chciał by byli z niego dumni. Na darmo. Wszystko co by zrobił, niezależnie ile by serca w to włożył - nic to dla nich nie znaczyło. Kolokwialnie można rzec, mieli go w dupie.
Kiedy wysłali go do przedszkola, dzieci już w tedy go wyzywały, znęcały się. Zabierali mu zabawki z przed nosa, a potem bili go nimi. W szkole wcale nie było lepiej, znacznie gorzej. Każdy dzień kończył się, lub zaczynał pobiciem, wyzywali go cały czas bez przerwy. Chłopczyk w tedy nabawił się Stanów lękowych a także ciężkiej depresji. Nienawidził swoich rodziców i chciał po prostu by zniknęli.
Tak właśnie, ojczym i matka doprowadzili go do końca jego możliwości. Wychowali "potwora" człowieka, którego nikt nie mógł nawet powstrzymać, którego życie ludzkie nie interesowało, nawet nie wiedzieli, że prędko stracą życie, tak jak wszyscy, którzy jego osobę znieważyli.
