Scars|JR

06.06

13.05.2021

Alarmımın sesiyle gözlerimi zorlukla açarak bir süre tavanla bakışmaya başladım. Öylece beklerken alarmın sesi kulak tırmalayıcı bir hal almıştı bu yüzden yatakta doğrulup alarmı kapattım. Etrafa göz atınca dün gece kitaplarımı her yere dağıtarak çalıştığımı anımsadım. Bu istemsizce suratımda bir gülümsemeye sebep oldu. Çünkü ne kadar sıkı çalışırsam geleceğim o kadar parlak olurdu.

Aklıma saat 9'da ki vizem gelince aceleyle yataktan çıkıp banyoya koştum. Yüzümü yıkayıp, dişlerimi fırçaladım ardından yüzüme krem sürüp banyodan çıktım. Hızlıca odama girip yerdeki kitaplardan ihtiyacım olanları toplayıp çantama koydum.

Dolabıma yönelip mavi kotumla siyah kazağımı alarak üzerime geçirdim. Saçımı atkuyruğu yaptıktan sonra parfümümü sıktım. Ardından kapımın arkasından kabanımı alarak üzerime geçirdim ve çantamı da alarak odadan çıktım.

Saat 8.22'ydi. Bu da demek oluyordu ki geç kalıyordum. Mutfağa girdiğimde masada tek başına oturan annemi görünce istemsizce dudağımı ısırdım. Onu masada tek bırakmak istemiyordum ama başka şansım yoktu. Boğazımı temizleyerek, "Anne, günaydın." dedim.

Kuru bir sesle "Günaydın" dedi.

"Anne bugün seninle kahvaltı edemeyeceğim, vizem 9'da ve eğer şimdi çıkmazsam yetişemem. Bugünlük beni affedebilir misin?"

Bana bakmadan, "Tamam, git." demişti. Gerginlikle dudağımı yalayıp onu izledim. Bugün bir tuhaflık vardı, onu tek bırakmak istemiyordum.  "Ne duruyorsun sınavına geç kalacaksın." demesiyle kendime gelerek hızlıca mutfaktan çıktım ve kapının önünde ayakkabılarımı giyerek evden çıktım.

•

Okuldan çıktığımda saat 16.08'di. Kendimi çok yorgun hissediyordum. Anatomi ile farmakolojinin vizesine girmiştim ve ikisi de birbirinden zordu. Fakat o kadar da kötü bir sonuç beklemiyordum. Otobüse bindiğimde cam kenarındaki tekli boş koltuğa oturarak başımı cama yasladım ve gözlerimi kapattım.

Bir süre sonra otobüs hareket etmeye başlayınca gözlerimi açarak yolu izlemeye başladım. Biraz ilerleyince otobüsün aniden bir şeye çarpması ile az kalsın yüzümü önümdeki koltuğa vuracaktım. Kendimi toparlayıp diğer yolcular gibi ayağa kalkıp ne olduğuna bakmıştım. Şoför kapıları açarak arabadan indi ve çarpıştığı arabanın şoförü ile kavga etmeye başlamıştı.

Buna daha fazla katlanamayacağım için otobüsten inip yürümeye başladım. Eve 20 dakikalık yürüme mesafem kalmıştı. Aman ne güzel!

Kapının önüne geldiğimde daha fazla dayanamayarak merdivene oturdum. Ayaklarım çok ağrıyordu. Neden yeni aldığım ayakkabıyı bugün giymek zorundaydım ki?

Düzenli nefes alıp vermeye başladığımda merdivenden kalkıp çantamdan anahtarımı aldım ve kapıyı açarak içeri girdim. Salondan televizyon sesleri geldiğinden annemin orada olduğunu düşünerek oraya gittim fakat annem orada yoktu. Bu sefer mutfağa bakmaya gittim fakat orada da yoktu. Son çare olarak yatak odasının önünde durdum ve kapıyı tıklayarak cevap vermesini bekledim. Uzun bir süre cevap gelmeyince yavaşça kapıyı açarak başımı içeriye doğru uzattım.

Kafamı uzatmam ile nefesimin kesilmesi bir olmuştu. Kapı sonuna kadar açılırken omzumdaki çanta yere düşmüştü.

Annem yatağının üstünde ağzında köpükler çıkmış bir halde uzanıyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken en son yere çöktüğümü hatırlıyordum.

15.01.2022 Günümüz

Çığlık atarak gözlerimi açtım ve yatakta doğruldum. Elim göğüs kafesime gittiğinde nefes almakta zorlanıyordum. Yataktan kalkarak camımı açtım ve başımı dışarı doğru uzatarak derin nefesler almaya çalıştım.