Everywhere 4 | Heejake

If I Say Don't Go

*4 yıl sonra*

"Aldın mı ilaçlarını?" dedi Taehyun odaya girip.

"Aldım." dedim ve ona döndüm. Yatağa oturdu.

"Nasıl hissediyorsun?"

"Bok gibi."

"Heeseung."

"Taehyun, ilaçlar cidden bir boka yaramıyor. Yoruldum artık."

"Biraz daha kullan-"

"Biraz daha kullan kullan diye diye iki yıl geçti. İki yıldır bir bok düzeldi mi? Seanslara git gel git gel. İlaçlar değişsin, dozları arttırılsın. Aynıyım ben hâlâ. Değişmiyor bir şey yeter artık."

"Ne yapmamı bekliyorsun? Gözlerimin önünde kendini tüketmeni mi izleyeyim Heeseung? Ne istiyorsun?"

"Sadece Jaeyun'u istiyorum."

"Hâlâ o çocuk mu? Heeseung 4 yıl geçti yeter artık."

"Ben de aynısını diyorum. Heeseung diyorum. Kendime diyorum yeter Heeseung ama bazen söylemekle bitmiyor işte Taehyun."

"O seni bu durumundan nasıl kurtaracak? Neden bağlıyorsun kendini bu kadar?"

"Bir bakışı bile içimdeki tüm siniri stresi atıyordu. Bir saçlarımı okşasa her şeyim gider zaten."

"Boş bir şeyin peşinden gitme artık." dedi ve ayaklanıp odadan çıktı.

Sandalyeyle kendimi çevirdim ve kafamı klavyenin üstüne koydum.

O kadar özledim ki Jaeyun seni.

Her şeyini öğrendim, nerede yaşıyorsun, kiminlesin... Her şeyini biliyorum ama olmuyor. Gelemiyorum yanına. Nasıl geleyim yanına? Senin için hiçbir şeyken yanına gelsem ne değişecek?

Sadece Heeseung Bey. Patronun oğlu Heeseung Bey bir sürü varlığı olan Heeseung Bey... Beni sadece bunlarla biliyorken ne değişecek yanına gelsem.

Telefonum çalmaya başladı.

Kafamı kaldırdım ve telefona baktım. Annemdi.

Telefonu açtım ve kulağıma götürdüm.

"Efendim?"

"Oğlum bizim emlakçıya gelsene."

"Neden?"

"Sana devrettiğim evler hakkında birkaç bir şeyi hâlledeceğiz."

"Tamam geliyorum." dedim ve telefonu kapatıp ayaklandım.