Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖYLE SEYLER YASANDI DUN GECE. hala boyle mi bakmadım tabii cokk cabuk degisiyo garip bi algoritma (malgibi)
AMA COK MUTLU OLDM 🥺 okuyup eglenceli yorumlarini benimle paylasan citlembiktolarım. tesekkur ederim cok!!!💗
ay bi de bi omceki bolumde bildirimsizlik sorunu yasadık atlamayın!!!<3
umarım bu bolumu de begenirsinizzz 😏🎀💗🌟🤴🏻🤭
iyi okumalar!!
🌱
30 aralık cumartesi
🌸
Hayatımın belli başlı dönüm noktaları vardı.
İlki, anaokulunda arılar sınıfı yerine kelebekler sınıfını seçmemdi. Kelebekler hoşuma gidiyor ve sınıfta daha çok oyuncak var diye seçmiştim ama arılar sınıfına bir veli sürekli çikolata dağıtırdı, çok kıskanırdım ve orayı seçmediğime çok kez pişman olmuştum.
İkincisi, ülke geneli sınavda birinci olmamdı. İlkokuldaydık ve şu an düşününce dünyanın en saçma olayıydı. Ailem bunu öyle bir büyütmüş ve beni gözlerinde öyle harika bir konuma yerleştirmişlerdi ki, gelecekte Marie Curie olmamı falan bekliyorlardı. O dönem bile üzerimdeki yükü hissetmiştim.
Üçüncüsü, liseye geçişimdi. Bu aslında pek dönüm noktası sayılır mıydı, emin değildim ama hayatımda ciddi anlamda bir şeyler değiştirdiği kesindi. Ortamım değişmişti, zaten zar zor yakın olabildiğim iki arkadaşım da başka okullara gitmişti ve iletişimimiz kopmuştu. Lise farklı bir yerdi, sınıfımda zorba gibi gözükmeyen ama insana kendini kötü hissettiren tarzda kişiler vardı ve özgüveni pek de yerinde olmayan ben, uyum sağlamak için kendi karakterimi tanıyamadan başka yollara yönelmiştim. Çocuktuk. Hepimiz küçüktük. Yine de bir şekilde birbirimizin karakteri üzerinde etkimiz vardı.
Dördüncüsü, üniversiteye geçişimdi. İstediğim bölüme karar verene kadar canım çıkması ayrı, aileme kabul ettirmek ayrı, "ben buraya ait değilim ki" düşünceleriyle savaşmak ayrı... Yeterince çabalamamıştım. Biliyordum. İstemiyordum. Merakım olan ama küçük görülen bir bölüme yerleştiğimde derslerimi sevsem de o ait olmama hissi peşimi bırakmamıştı hiçbir zaman. Ailem belki biraz durulmuştu, en azından okuyordum ve bu da bir şeydi. İşe yarayacaktım, okulum bitince çalışır ve kendi başımın çaresine de bakardım.
