The Most Painful Part Of Love [COMPLETE]

Five - Late?

-EUNICE'S POINT OF VIEW-

-Limson Academy (Highschool Department)-

Naglalakad na ako dito sa may quadrangle ng mahagip ng mata ko si Joanne na nakaupo sa may bleachers.

"Joanne!" tawag ko.

Nagpalingalinga naman siya. Hinahanap siguro ako.

Tumakbo nalang ako para puntahan siya.

Malapit na sana ako ng may bigla akong naapakan na isang bagay na naging dahilan upang mapadapa ako.

"Aruuuuyyy!!" ngiwi ko. Habang hinihimas ang braso ko.

Ang hapdeeeeeeeeeeeee!

TT____________TT

"NAKU BEST!" narinig kong sigaw ni Joanne.

Uwaaaah! Ang sakitttt!!

Pinipilit kong tumayo para hindi ako pagtawanan ng mga makakakita saakin.

Naku, mabuti nalamang at maaga pa. Kaya kakaunti palang ang tao sa paligid.

At mabuti nalang at wala pa dito si Ken , dahil kong nandito na siya? Naku! Sigurado akong major turn-of---------------

"Hey, are you okay?"

Wiat lang ha?

Totoo ba 'tong nakikita ko?

Nananaginip lang ba ako?

Bakit siya nandito?

Bakit niya ako kinakausap?

Pagkakataon na nga ba talaga 'to para aminin ko na sakanya ang totoo?

"Uy best! Okay ka lang?" Joanne.

Sa totoo lang gusto ko ng hambulusin 'tong babaeng 'to e!

Hindi na sana siya umepal e! Tutulungan na ako ni papa Ken e! Naman O!

"O-Oo. Okay lang. Medyo makirot lang ang braso ko." sagot ko habang pasimpleng sinisilip si Ken na nasa harapan ko parin ngayon.

Eeeeeh... Ano ba!

"ARUUUUUUUYYY!!!" napasigaw ako dahil sa biglang paghawak ni Joanne sa braso ko.

"Halika dalhin nalang kita sa clinic." he offered.

Naku! Pwede ko na bang sabihin na blessing in desguise itong pagkadapa ko ngayon?

Hinawakan ako ni Ken sa may braso ko at sinusuri ang sugat ko na dinudugo na pala ngayon.

Pero imbes na mapasigaw sa sakit ay parang mas gusto ko pang sumigaw sa kilig. Naman e !

Pagkakataon na nga ba talaga ito para sabihin ko na sakanya ang totoo.

Napatingin ako kay Joanne ng mahina niyang kurutin ang tagiliran ko at binigyan ako ng UMAYOS-KA look.

Nakatulala na pala ako. Sareeeh!

Ito na. Sasabihin ko na talaga. Matagal ko na din itong pinagiisipan e. At ngayon tadhana na mismo ang gumagawa ng rason uapang masabi ko na ang totoo.

Lumingon ako sakanya na kasalukuyang iniihipan ang sugat ko.

Ngunit imbes na kiligin ay mas parang kinakabahan ako.

Hinga ng malalim .....

"K-ken" lakas loob kong banggit sa pangalan niya. Sht! This is my firat time na kausapin siya ng ganito. Masaya ako pero mas nangingibabaw ang kabang nararamdaman ko.

"H-ha?" nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya. At agad na napalitan ito ng......saya?

Well...hindi ko nalang yun pinansin. Baka kasi nagkakamali lang ako.

"M-may gusto sana akong aminin s-sayo.." alanganin kong sabi. Kinakabahan akoooooo .

"Ano yun?" nagtataka niyang tanong

"Gusto ko sanang sabihin sayo yung tungkol sa secret admirer mo." ako habang nakatango.

Nang inaangat ko ang mukha ko upang makita ang reaction ay nakita ko ang panandaliang ngiti na sumilay sa kanyang mapupulang labi.

"I already found her" sagot niya at saka ngumiti ngunit panandalian lamang.

Pero ano daw? Alam na niya na ako ang nangiiwan ng cupcakes sa locker niya?

Kaya ba siya nandito ngayon?

Anong sasabihin ko?

"Ahm... S-sorry kong hindi kaagad ako umamin saya na ako------"

"HI KEN BABY!!" sigaw ng isang boses na kinaiinisan ko.

Si Thalia. Pero ano daw? Ken baby?

Gumaganon?

Napatingin agad ako kay Ken na nakangiti ngayon. Tinignan niya ako at binigyan ng ngiti. Yun bang ngiting nagpapaumanhin? Pero bakit?

"She's here. Thalia" anas niya na nagpahina sa kalooban ko.

Sht! Biglang kumirot ang puso ko.

Hindi parin rumerehestro sa utak ko ang mga nangyayari.

Sinubukan kong umamin pero mukhang huli na yata ang lahat.............

Bakit si Thalia ang sinasabi ni Ken?

Masakit.

AUTHOR: Reaction ? Comment :)

-Nicole :*