Sen benim dünyamdın, ben senin dünyandan bir kişi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ellerimi açıp seni unutmak için dua ettiğim gecelerin sabahında bile seni severek uyandım. Bitmedin, geçmedin, bir gün olsun eksilmedi, azalmadı sevdam. Seviyorum, çok seviyorum. Ama kim olduğunu bilmiyorum, tanıdık bir yabancısın sanki. Ben seni sevmeye o kadar dalmış o kadar körleşmişim ki. Gördüğüm kişi gerçekten sen misin? Hangisi gerçek sensin. Kafamın içinde kaldıramadığım tonla düşünce var. Ne seni aşabiliyorum ne yaşattıklarını, bir arafta savruluyorum. Geçer dediler, unutursun, başkasını seversin, bir ay sonra gülersin bu haline dediler mesela. Herkes unutulurmuş, her acı geçermiş, öyle söylediler. Geçmedi unutmadım, hayatımdaki varlığının ve yokluğunun üzerine yeni yıllar eklendi, sen ben de hep aynı kaldın. Unutulur dedikleri her gün yeniden sevdim, seni sevdim, kendimden nefret ettim. Hala ediyorum, hala deli gibi seviyorum çünkü seni. Kendime yapabileceğim en büyük kötülük budur belki de, en büyük saygısızlığım budur kendime. Diyor ya şarkıda "Gururum aşkıma öyle düşman ki" tam da öyle biliyor musun. Gururum aşkıma öyle düşman ki, ayaklarımın altında eziyorum kendimi. Yapma, olmaz, devam edemezsin, unutman gerek, bırakman gerek, hiç birini yapamadım. Bilmiyorum ya da yapmak istemedim, saçmalıyorum çoğu zaman şu an olduğu gibi, ve uzaklaşıyorum kendimden. Seni sevmek gün geçtikçe kilometreler koyuyor kendimle arama. Kendimi sen de bulurken benliğimi kaybediyorum. İyi miyim kötü müyüm bilmiyorum, ne anlatıyorum onu da bilmiyorum neden burda olduğumu da. Unutturamadım işte kendime seni, beceremedim. Unutmak istiyorum, sevmek istemiyorum, aşmak istiyorum seni. Ama yapamıyorum, olmuyor. O kadar kırgın o kadar yaralıyım ki sana, nefes alamıyorum bazen. Boğuluyorum, küçücük bir odanın içinde karanlıktayım, sıkıştım kaldım.
Birini sevince hem kendinin hem onun en iyi halini bulurmuşsun, öyle derler. Ben kendimi bulamadım, varolan benliğimi de ellerinde kaybettim. Seni hiç bulmuş muydum bundan da pek emin değilim. Ama sevdim, sevebilmenin kendi dünyamdaki en uç noktasındayım belki de. Sana varamadım, kendimden uzaklaştım, ama seni sevebilmenin, birini sevebilmenin en büyülü ve güçlü haline tutuldum. Zaten elimde seni sevmekten başka hiçbir şey yok.
Birini çok sevince kolay vazgeçemiyorsun, yani en azından ben geçemiyorum. Hani diyor ya Bostancı Dayı "Ölüm olsan sarılırım sana" o hesap benimki. Bırakamadım, bitiremedim, gidemedim, aşamadım da. Affedemedim, üzerine eklendikçe düştüm, affetmek istedikçe daha derine battım. Affetmek istedim, gerçekten çok istedim ama olmadı. Benim çabam mı yetersizdi yoksa senin çabasızlığın mı ağırdı?
