shipwreck

Jack

We komen aan op het strand. jack, Pim, Katie, Luuk en Anna zitten er al. Ik zie Katie en Jack al tegen elkaar aanzitten, net als Anna en Pim. Waarschijnlijk zijn ze nu een stelletje. Alleen Liz en Bram zijn er niet. Liz is ziek en waar Bram heen is weet ik niet. Op een gegeven moment vraagt Luuk aan ons:' Hoe is het trouwens met die mysterieuze man die hier is aangespoeld. Hoe heette die ook alweer. Jason toch?' ' Ja.'Maar hoe weet je dat?' Vraag ik. Ik vind het maar vreemd. Waarschijnlijk heeft hij het van Katie gehoord. Maar Katie is niet iemand die haar mond voorbij praat. Ik ga er niet op in. Ik laat het gewoon. Toch voel ik een steek in mijn hart. Het is gewoon raar. 'Moeten we hem niet naar zijn huis sturen. Witjesland of zoiets toch.' Luuk blijft maar doorgaan. Ik zie Tom knikken naar Luuk. Jack kijkt naar me en loopt van het kampvuur vandaan, mijn richting op. Hij pakt me vast bij mijn arm en trekt me mee. Hij zegt tegen mij.' Ik vertrouw die Luuk niet.' Hij kijkt me recht in mijn ogen aan.' Ik weet alles. Katie vertelde het me. Ga weer bij hem  langs. Dat zal hij heel leuk vinden. Als je wilt, gaan Katie en ik mee. We kunnen van pas komen.' Zegt hij glimlachend.'Morgen, om twee uur in het ziekenhuis.' Ik zucht. Ik ben heel moe na vandaag. Ik wil snel mijn bed in. Ik loop weg. ik zeg niets. Overmorgen beginnen de lessen weer. Ik loop door de gangen en zie Pieter. Snel ga ik achter een gordijn staan. Hij ziet mij gelukkig niet. Hij loopt naar iemand toe. De stem van degene komt me bekend voor. Het klinkt als  mijn neefje Luuk. Ik hoor ze zeggen.' We moeten zorgen dat die Jason niet naar huis gaat. We hebben hem nodig voor het onderzoek. Zorg dat hij een ongeluk krijgt. en houd die stomme nicht van je uit je buurt. Die is heel lastig.' Ze hebben het dus over mij. Ik moet nu nog meer uitkijken.'zal ik doen. Je kunt op me vertrouwen. Overmorgen beginnen de lessen weer en dan zal Lilly hem niet komen redden. Dan doe ik het.' zegt mijn neefje. Ik kan er niet meer tegen. Ik moet nu naar Jack. Ik ren zo zacht en snel weg als ik kan. Als ik bij zijn kamer kom, klop ik op de deur. Hij doet open en vraagt:' wat doe jij hier zo laat?'' Ik liep net door de gang van het college, op weg naar mijn kamer. Toen zag ik die Pieter en mijn neefje. Ze hadden het over Jason. Ze wilde hem een ongeluk brengen.' Ik kan het niet meer aan. De tranen stromen over mijn wangen. Jack houdt me vast. Hij zegt zacht:' We gaan morgen naar hem. Dan kunnen we hem alles vertellen. Ga maar snel naar je kamer. Ga slapen en het komt goed.' Ik knik en loop naar mijn kamer. Als ik de deur open maak, zie ik Liz liggen. Ze slaapt al. Ik doe mijn pyjama aan en kruip mijn bed in. Binnen een minuut lig ik te slapen.

De volgende dag word ik vrolijk wakker. Het eerste waar ik aan denk is Jason. Vandaag ga ik naar hem toe. Ik ben ook blij omdat ik vandaag jarig ben! Ik kijk om me heen. Mijn vriendinnen zijn nergens te bekennen. Ik kleed me aan. Het is een mooie dag dus ik doe mijn blauwe jurk aan. Hij valt tot net boven mijn knie. Ik doe de radio aan en hoor het liedje Waiting for love van Avicii. Mijn lievelingsliedje. terwijl ik het deuntje neurie, doe ik mijn mascara op. Vandaag word een perfecte dag. Ik ga bij Jason op bezoek, maar eerst Katie zoeken. Ik loop de kamer uit. Ik kom mijn vriendinnen, de jongens en mijn neefje Luuk tegen. Dan beginnen ze keihard lang zal ze leven zingen. Ik word er helemaal rood van. ik kijk op de klok. Het is nu half 2. Ik gebaar Katie en jack om mee te komen. Bram roept:' hey, hoe doen we het met de cadeautjes?' Ik kijk hem aan en roep:' Doen we straks wel.' We rennen naar het ziekenhuis. We stoppen met rennen en lopen naar Jasons kamer. Hij zit op het bed voor zich uit te staren. Dan kijkt hij om. Als hij mij ziet, komt hij op ons, beter gezegd op mij, af. Hij vraagt:' Wat kan ik voor jullie doen?''We willen je helpen. Morgen beginnen de lessen weer. Mijn neefje en de tweelingbroer van mijn vriendje willen je een ongeluk bezorgen. We moeten je zo snel mogelijk terug naar de witte wereld sturen.' Zeg ik. Jack zegt: 'Ik denk dat ik weet hoe. Vertel nog eens hoe je naar de Witte wereld ging en ook wanneer.' ' We gingen vanuit ons huis naar een dichtbijzijnd bos. Het was 6 september. Ik woonde in een plaatsje dat Bosch heet. Zo'n 300 kilometer hier vandaan.' zei Jason. Jack knikte.'Over een week staat die poort er waarschijnlijk weer. Alleen kan er daar maar twee mensen door. Jij en nog iemand anders. Bedenk dat maar even. Maar we moeten morgen wel gaan.' iedereen knikte instemmend. We lopen uit de kamer. Ik zeg snel:' Ik ben nog iets vergeten in Jasons kamer. Gaan jullie maar alvast.' Ze knikten en lopen hand in hand weg. Ik ga de kamer in. Jason zit weer op zijn bed. Als hij me ziet, komt hij naar me toe. Hij kust me zacht op mijn lippen. Dit gevoel had ik even nodig. Zeker nu hij gaat vertrekken.