No Love Allowed

Hoofdstuk 5 ~ Zelfmoord

‘Ze is wakker!’ hoor ik iemand roepen. Ik probeer me te herinneren wat er gister is gebeurd, maar het lukt niet. Het enige wat ik zie is de begrafenis van Stijn. Alwéér… Dan schieten de beelden van gister terug. Ik dacht echt dat Mick Jill zou gaan slaan. Ik heb echt een angst voor dat soort mensen. Ik haat het als alle herinneringen terugkomen. Ik doe langzaam mijn ogen open en knipper even tegen het licht. Ik zie Mick, Jill, Sabine en Isis staan.

‘Yaar!’ roept iemand, maar ik kan niet goed horen wie. Ik doe mijn ogen weer dicht, want het kost veel moeite om ze open te houden. Ik ben echt heel moe. Ik voel een paar armen om me heen.

‘Gaat het lieffie?’ vraagt Isis, nu kan ik wel horen wie het is. Misschien omdat ik nu beter luister. Altijd nadat ik flauw ben gevallen, ben ik heel erg moe en zwak. En dat gebeurd nog best wel vaak… Ik knik.

‘Wat is er gebeurd?’ hoor ik Isis vragen. Mick vertelt heel het verhaal. Ik luister half mee, maar kan mijn aandacht er niet echt goed bij houden eigenlijk. Dan hoor ik Jill iets zeggen.

‘Ik snap eigenlijk niet waarom ze flauw was gevallen. Er was niets gebeurd...’ Ik haat die arrogante toon van haar.

‘Je begrijpt het niet en dat ga je ook nooit doen.’ neemt Isis me in bescherming. ‘Ze heeft veel erge dingen meegemaakt. Maar daar weet jij niets van natuurlijk. Heel jou leven is perfect. Je hebt alleen nóg meer aandacht nodig. Dat is de reden dat jij je uithongert. Je moet respect leren hebben voor anderen.’ Jill zegt niets meer. Ik kan me haar gezicht nu wel voorstellen. Waarschijnlijk heeft niemand ooit zo tegen haar gepraat. Die is goed op haar nummer gezet en denkt wel een tweede keer voordat ze zoiets zegt. Misschien wordt ze nu ook wel minder arrogant en egoïstisch. Ik zak langzaam weer in slaap.

Na een uur word ik weer wakker. Mick en Jill zijn weg. Sabine is met Isis aan het praten. Ik volg het niet helemaal, maar volgens mij hebben ze het over Jill.

‘Hey, je bent weer wakker.’ zegt Sabine en ze glimlacht. Dan gaan Sabine en Isis bij mij op het bed zitten. Ik realiseer me nu pas dat ik niet direct naar het ziekenhuis ben gebracht. Mijn moeder deed dat wel altijd, niet dat het nodig was, maar ze is echt overbezorgd. Dat zijn alle ouders volgens mij. Ik zucht even en ga rechtop zitten. Isis geeft me een knuffel.

‘Die Jill is echt arrogant zeg, jeez…’ zegt ze. Ik grinnik even. Dan komt er een vrouw binnen. Ze kijkt even naar me.

‘Het is etenstijd. Zal ik je wat eten brengen?’ zegt ze. Ik knik maar en dan gaat ze weer weg. Sabine gaat achter haar aan. Die was de tijd zeker vergeten.

‘Gaat het altijd zo hier?’ vraagt Isis.

‘Nee,’ zeg ik. ‘Normaal moet je zelf de tijd in de gaten houden en anders komen ze je eten brengen en dan blijven ze bij je tot je het op hebt.’ Isis knikt.

‘Dat is irritant…’ Ik knikt. ‘Ik mag trouwens blijven slapen.’

‘Yeah!’ roep ik enthousiast en knuffel Ies meteen. Ik had niet verwacht dat zoiets hier zou mogen. Ik had eigenlijk helemaal niet verwacht dat Ies zou komen. Maar ik had ook niet verwacht dat ik hier heen zou gaan. Ik verwacht eigenlijk gewoon niets. En wat ik wel verwacht gebeurt niet. Dan komt die vrouw terug met mijn eten. Ik pak het aan en kijk naar Isis. Het zijn pannenkoeken en Ies is verslaafd aan pannenkoeken. Ze pakt er een en eet hem op. Ik heb weer geen honger, niet dat dat een wonder is…

‘Jij mag ze wel allemaal hebben.’ zeg ik tegen Isis. Het is een dubbele portie. Isis eet ze allemaal op. Ze kan echt super veel eten he… Ik snap niet hoe ze dat allemaal naar binnen kan krijgen… Maar ik snap ook niet hoe ik zelf niets naar binnen kan krijgen, dus eigenlijk snap ik het ook weer wel. Dan komt Mick naar binnen lopen.