No Love Allowed

Hoofdstuk 7 ~ Invisible

Ik kijk even naar Mick en Isis. Ik heb zo weer een gesprek en Isis was langs gekomen voor Mick. Eigenlijk is ze best wel hopeloos, maar ze zouden echt perfect bij elkaar passen. Dan komt Sarah binnen lopen.

‘Yara, kom je mee?’ vraagt ze. Ik knik en sta op.

‘Jullie overleven het samen wel he?’ zeg ik en knipoog. Isis begint licht te blozen en Mick staart een beetje voor zich uit. Dan loop ik met Sarah mee. We gaan weer in hetzelfde kamertje zitten. Ik kijk naar Sarah.

‘Heb je nog een beetje nagedacht over het gesprek gisteren?’ Ik staar wat naar mijn vingers terwijl Sarah het opnieuw probeert. Begrijpt ze nou echt niet dat ik gewoon geen zin heb? Dat ik alles gewoon zat ben? Ik wil gewoon iemand die om me geeft, die voor me vecht, en waar ik voor terug kan vechten… Maar Stijn is weg en niemand zou Stijn ooit kunnen vervangen… Ik kijk naar Sarah.

‘Nee, en ik ga er ook niet over nadenken. Ik heb er gewoon geen zin meer in’, zeg ik zuchtend. Oke, dat is eruit. Nu wil ik weg. Ik sta op en wil de kamer uitlopen.

‘Waar heb je geen zin meer in?’ hoor ik Sarah vragen. Ik draai me om, kijk Sarah even aan en loop dan de kamer uit. Ik hoor voetstappen achter me. Sarah denkt zeker dat ze me kan dwingen? Iedereen denkt dat ze me kunnen dwingen, maar dat is niet mogelijk. Ze pakt me bij mijn arm beet.

‘Je moet er wel aan denken dat ik je alleen wil helpen. Ik doe dit niet om je te pesten, ik wil echt gewoon dat jij weer gelukkig kan zijn’, zegt ze.

‘Ik wil gewoon iemand die voor me vecht en waarvoor ik terug kan vechten’, zeg ik en loop dan weg. Sarah komt niet meer achter me aan. Als ik mijn eigen kamer weer in kom lopen, zie ik Mick en Isis zoenen. Ik krijg heel even een glimlach op mijn gezicht, maar dan voel ik een steek van jaloezie. Isis leven is perfect, ze krijgt alles wat ze wil. En bij mij moest de enige waar ik echt van hield zelfmoord plegen. De enige reden dat ik zelf geen zelfmoord pleeg is omdat ik mijn moeder en Isis dat niet aan wil doen… Omdat ik weet hoe het voelt.

‘Yara!’ hoor ik Mick roepen als ik de kamer uit loop. Ik hoor weer voetstappen achter me, ze gaan steeds sneller. Dus ik ga ook sneller lopen en dan rennen. Ik ren het gebouw uit en kijk snel om me heen. Ik voel me hier opgesloten, aangezien er een hele grote heg omstaat met één poort, maar die poort zit op slot. Ik zucht en laat me op de grond zakken zodra ik merk dat Mick al weg is, waarschijnlijk weer naar Isis. Ik moet echt stoppen met dat depri en egoïstische gedoe… Straks verpest ik het weer voor Isis, dan pleegt zij zeker ook zelfmoord… Er rolt een traan over mijn wang.

‘Gaat het?’ vraagt Sabine. Ze kwam net ook naar buiten en was naast me gaan zitten. Ik haal mijn schouders op.

‘Zelfs dat weet ik niet meer…’ Ik kijk haar aan en moet moeite doen om niet te gaan huilen. Sabine slaat een arm om me heen.

‘Wil je me vertellen wat er aan de hand is? Of wil je dat liever niet?’ vraagt ze lief. Dan realiseer ik me dat het gelukt is om al de hele dag niets te eten, natuurlijk is de dag nog niet voorbij, maar als nog…

‘Ik… Ik ben gewoon een egoïstische, arrogante, depressieve trut’, zeg ik en er springen tranen in mijn ogen.

‘Nee, dat ben je niet’, zegt Sabine lief. ‘Je bent geweldig, lief en knap. Alleen een beetje onzeker.’ Tja, onzeker… Dat was ik vroeger helemaal niet…

‘Nee, ik ben egoïstisch… Misschien moet je maar niet meer met me omgaan, dan word jij straks ook nog depressief’, zeg ik. Of verpest ik het voor je… Ik slik even een paar tranen weg.

‘Nee, ik ga je helpen’, zegt Sabine lief. ‘En trouwens, ik heb ook mijn depressieve momenten, waarschijnlijk vaker dan jij ze hebt.’ Dan hoor ik Isis aan komen lopen.