No Love Allowed

Chapter 24 ~ Never Thought It Would Be So Easy To Love Again

Yeah, ik ga Micks POV schrijven! ^^

***

Mick's POV

Ik was gaan kijken bij Yara, maar ze is al een tijdje weg. Waarschijnlijk uit het raam geklommen. Ik weet bijna zeker dat ze terugkomt. Ik geeuw even. Ik wacht al bijna driekwartier, denk ik. Ik wou haar zeggen dat ik haar leuk vind, omdat ze me zo wegduwde, misschien was ze bang om gekwetst te worden... Misschien vindt ze mij ook wel leuk. Ik glimlach even bij die gedachte. Dan hoor ik geritsel bij het raam en bedenk me dat Yara zich doodschrikt als ze me zo ziet zitten. Ik kruip snel onder het bed. Ik hoor Yara hijgen en ik zie haar hevig shaken en ze kijkt angstig. Haar blik zoekt door de kamer door. Ik zie haar grijnzend mijn kant op lopen. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik doe snel het laken op de grond, zodat ze me niet ziet. Dan loopt ze de badkamer in met een schaar. Mijn mond valt open van shock. Ze snijdt zichzelf toch niet? Waarom zou ze dat doen? Als ik haar even hoor gillen kom ik snel onder het bed vandaan. Ik probeer de deur open te maken, maar hij klemt. Ik weet wel zeker dat ze hem niet op slot heeft gedaan, er is toch niemand anders hier. Ik duw nog een keer. Na een paar keer schiet de deur eindelijk open. Ik zie Yara voor de spiegel staan. Het lijkt wel alsof ze in haar eigen wereld is, ze merkt niets anders. Haar gezicht is wit vergeleken met het bloed dat via haar nek naar beneden loopt. Ik ga achter Yara staan, zodat ze me ziet en haal voorzichtig de schaar weg. Er rollen tranen over haar wangen en ze schudt haar hoofd.

'Mick... Alsjeblieft... Ik wil niet langer leven', zegt ze. Ik sla mijn armen om haar heen.

'Denk aan de goede dingen, denk aan de mensen die om je geven. Alsjeblieft Yara. Je bent perfect. Ik hou van je', fluister ik in haar oor en leidt haar uit de badkamer. Ik zet haar op haar bed neer. Ze shaket nog steeds. Ik loop terug naar de badkamer om een handdoek voor haar te halen. Ik hoor Yara snikken. Waarom had ik niet gemerkt dat ze zich zo voelde? Ik zou er alles voor overhebben dat ze weer vrolijk is en weer lacht. Ik bijt hard op mijn lip. Als ze eens zou weten hoe speciaal ze is... Ik geef de handdoek aan Yara.

'Waarom?' zegt ze zo zacht dat ik het bijna niet kan verstaan. Ze klinkt zo zielig dat er tranen in mijn ogen springen.

'Dat kan ik ook aan jou vragen', zeg ik. Ik zie dat mijn antwoord haar breekt.

'Maar, ik zal antwoord geven. Ik kan iemand niet zichzelf zien of horen vermoorden. Je hebt alleen maar de slechte kant van het leven gezien en you only live once. En omdat ik je misschien een klein beetje leuk vind. Een klein beetje heel erg', zeg ik en bloos even.

'Je, je hebt me gered', zegt ze na een tijdje. Ik knik verlegen.

'Maar, Mick, ik kan jou niet leuk vinden... Ik verlies iedereen', zegt ze met tranen in haar ogen. Ik sla mijn armen om haar heen.

Yara's POV

Er is iemand die om me geeft. Eindelijk... Maar, ik ga hem ook verliezen, net zoals ik Stijn ben verloren.

'Mij zal je nooit verliezen', fluistert Mick in mijn oor.

'Hoe weet je dat zo zeker?' vraag ik. 'En trouwens, er mogen geen stelletjes in deze kliniek...' Ik ben te bang om me aan iemand te hechten... I don't want to lose another one... Ik zie Mick verdrietig kijken.

'Maar... Je bent speciaal Yara, er moet toch iemand zijn die je dat elke dag vertelt', zegt hij lief. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, nog nooit heeft iemand zoiets liefs tegen me gezegd. Hij komt dichterbij met zijn gezicht en pakt mijn hand. Ik voel zijn lippen op die van mij. Hij trekt me dichter tegen zich aan. Stijn deed dit ook altijd... Ik moet Stijn vergeten... Hij komt niet terug, nooit. Ik ga met mijn hand door zijn haar. Ik voel hem tegen mijn lippen aan glimlachen. Ik bijt zacht op zijn lip. Dan duw ik hem zachtjes van me af. Zijn ogen glinsteren. Misschien voelt dit nog wel beter dan met Stijn. Ik glimlach. Mijn angst is verdwenen. Het voelt weer net zo vertrouwd als met Stijn, ik begrijp ook niet hoe dat kan. Ik kijk naar zijn hand, die de mijne nog steeds vast heeft.