MAYBE THIS TIME

CHAPTER 8

"MOM, don't cry okey?" ani ko, we're now here sa airport ngayon na kasi ang alis namin it's 2 ng madaling araw and ang flight namin is 3 am, yes it's to early pero need kasi dederetso na kami sa restu pagdating namin doon.

"I'll try not to cry" sagot ni mommy,kahit ako ay naiiyak na din dahil magkakalayo na kami. "Princess, don't think about us okey? we'll be fine" dad said.

"Tita,Tito i'm sorry to interrupt but we need to go na po" missy said, then we gave them a goodbye kisses and goodbye hugs wala ang parents ni missy dahil nasa state pero alam nila na ngayon ang alis namin.

Ang lamig sa airplane although hindi naman ito ang first time ko pero napaka lamig talaga.

"Roni?are you okey?" alalang tanong ni missy. "Yes, nilalamig lang ako" nanginginig kong sabi.

Umirap naman siya."kasi naman ang nipis ng jacket mo, here oh you can barrow my blanket" ani niya,ready talaga siya always. Natulog muna kami ni missy dahil mahaba pa ang flight namin.

After an hour ay sa wakas nakarating na agad kami nagtaxi kami ni missy dahil iiwan muna namin ang mga maleta namin hindi na kami ng palit pa ng clothes dahil late na kami.

Pag dating namin sa restu papasok na sana kami pero napatigil ako.

"Casa Jimenez?" ani ko,ang pangalan ng restu.

Hindi naman siguro

Maraming Jimenez sa mundo

"Sis, tara na!" missy, then hinatak niya ako papasok ng restu.

Ang ganda ng restu nostalgic ang theme may mga paintings din na nakalagay sa wall very beautiful.

"Hi,kami po yung nag apply dito" ani ni missy sa isang staff na pinoy din.
"Ah,kayo po ba iyon saglit lang po tatawagin ko po si sir upo muna kayo" aniya ng staff. Umupo kami dito malapit sa counter.

Kinalabit ako ni missy dahil halos umikot na ang leeg ko sa kakatingin sa buong lugar. "Hoy,ano kaba?yung leeg mo" natatawang sabi ni missy.

Maya maya pa ay dumating na ang sinasabi ng staff at first hindi namin ito napansin ni missy dahil busy kami kakadotdot ng cellphone.

"Buon pomeriggio" napatigil kami ni missy sa pag cecellphone at agad na napatayo. "YUAN!?" sabay naming sabi. Pati siya ay nabigla.

"Roni?Missy?" paninigurado, maya maya pa ay ngumiti siya. "It's good to see you again,kayo pala ang nag apply" he said. Then umupo siya sa harap namin.

"Yuan?si Yuan kaba talaga?" nagtatakang sabi ni missy, tumango naman si Yuan. "So it means you own this?" dagdag pa ni missy.

"Actually no,may meeting kasi yung friend ko kaya ako ang nandito" sagot niya. "Kung hindi ikaw,sino?" singit ko naman.

"Makikilala niyo din siya" aniya then ngumiti ito ng nakakaloko. "Anyways let's talk about sa pagtatrabaho niyo dito" panimula niya, ang dami niyang sinabi which is naintindihan din naman namin ni missy pero until now hindi kami makapaniwala na makikita namin siya dito kasi naman bigla nalang siyang nawala like borj.

------------
Natapos din ang meeting susubukan ko sanang pumunta sa restu ngayon pero mukhang hindi na kakayanin ng oras dahil babalik pa ako sa office ni mom dahil magpapasama daw siya sa mall.

I was walking papunta sa parking lot ng biglang tumunog ang phone ng tignan ko kung sino ito it was Yuan.

ON THE PHONE

"Napatawag ka?"

"Pare!nako!"

"Bakit?anong meron?may problema ba?"