Papatya tarlası...
İlk görüş, ilk izlenim, midende uçuşan o aptal kelebekler, delice çarpan kalp, bırakmayı unuttuğun nefes, terleyen avuç içlerin, işaret parmağına doladığın bir tutam saç, yüzünü kaplayan tatlı tebessüm, aklından geçen milyonlarca...
Gözlerimi araladığımda gördüğüm ilk şey tavandan sarkan, devasa büyüklükteki, düş kapanını andıran avize oldu. Genzimi yakan tarçın kokusunu içime çekip, uzandığım yataktan doğruldum.
Oda, gündüz ışığında gözüme garip geldi. Etrafa boş gözlerle bakındım, bahçedeki havuzu gören camdaki tül sonuna kadar açıktı, gece üzerinde oturduğum koltukta dün ki giydiğim elbise özenle serilmiş bana bakıyordu. Başımı önüme eğip, istemsizce kendime baktım. Üzerimde dün gece Savaşa giydirdiğim tişört vardı.
Yataktan sıyrılıp kulağımı kapıya dayadım, birkaç dakika nefesimi tutup içerden gelen sesleri çözmeye çalıştım. Duyduğum tek ses gece Savaşın söylediği şarkıydı, yavaşça kapıyı aralayıp kafamı koridora uzattım. Görünürde kimsecikler yok.
Parmak uçlarımda, içeriye doğru yavaşça süzüldüm. Dün geceki dağınıklıktan eser yok. Kırılan tabaklar, etrafta uçuşan kuş tüyleri, köşede açılmayı bekleyen hediye yığını, boş alkol şişeleri, artan pasta, temizlenmeyi bekleyen tabaklar...hiçbiri yok, buna Savaş'ın kustuğu yer de dahil.
Havuzun olduğu bahçeye açılan kapıya ilerledim. Doğum gününden kalan abartılı süslemelerin hepsi gitmiş, minik bir masa ve iki sandalyenin dışında bahçede hiçbir şey yoktu. Şarkı bitip tekrar tekrar başa sararken, etrafta kimsenin olmadığını fark ettim. Kaan, Eylem, Balın, Savaş Armağan, Atilla..." Herkes nerede?" Hızlı adımlarla, şarkının yayıldığı yere, mutfağa doğru ilerledim.
Başımı kapıdan uzatıp içeriye baktım, Savaş tek başına derin bir kâsede yumurta çırparken, bir yandan da şarkıya eşlik ediyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
