Dawnlike Black

40

"Mesele ..."

"Eh, son teslim tarihine kadar hala biraz zaman kaldı! Ama bugün tesadüfen tanıştığımız için, onu sürüklemeden çabucak çözmenin iyi olacağını düşündüm."

Başka bir deyişle, Prens Arthur demek istedi ' 'Parayı şimdi ver!'

Alexio şaşkın bir ifadeyle başını eğdi, "Mesele çeyizse, zaten ödendi kayınpeder."

"Ne demek istiyorsun? Hiçbir şey almadım."

"Adeline'e 10 milyar Klaonluk bir çek verdim."

"ne?"

Birkaç dakika önce genişçe gülümseyen Prens Arthur sertleşti.

"Bunu neden Adeline'e verdin?"

Alexio'yu şaşırmış bir ifadeyle protesto etti. Alexio başını eğerek Prens Arthur'un davranışını garip bulduğunu ima etti.

"Adeline, kayınpederimin sevgili kızı, bu yüzden kime verildiği büyük bir sorun olmamalı, değil mi?"

"Bu ...!"

Prens Arthur o kadar sevecen olmadıklarını haykırmak üzereydi ama sonra sözlerini yuttu. Kızı ona özenle itaat ederse Pembroke Dükü'nün de ona saygı duyması gerektiğini fark etti.

"Evet, ama bu aramızda bir sözleşmeydi. Buna saygı göstermezseniz, bu bir sözleşme ihlali olarak görülebilir."

"Şey ... böyle bir sözleşmeyi hatırlamıyorum."

Alexio kollarını çaprazladı ve gözlerini kıstı. Prens Arthur inançsızlıkla kıkırdadı. Alexio'nun bir muhtıranın varlığını unutacak kadar nasıl bu kadar saf olabileceğini düşündü?

"Şuna bir bak!"

Prens Arthur her gün yanında taşıdığı muhtırayı çıkardı ve gururla masaya yaydı.

"Burada, bana parayı vermen gerektiği yazıyor ..."

"Öyle değil."

Alexio, Arthur Prensi'ni kısalttı.

"Ne...?"

Alexio'nun kendine güvenen tavrında bir şeylerin ters gittiğini fark eden Prens Arthur, muhtırayı tekrar aldı. Alexio'nun yazdığı sözleşmeyi dikkatlice okurken sonunda kusuru buldu. Parayı kimin alacağını belirtmedi!

"Gerçeği çarpıtma!"

Prens Arthur bağırdı ve muhtırayı Alexio'nun önüne çarptı.

"Bana verdiğinizi söylemese de çeyizi verme niyetini açıkça ifade ettiniz!"

"Bu yüzden Adeline'e verdim."

"Saçmalık!"

"Bu saçmalık değil. Mutsuzsanız, bir hukuk uzmanından tavsiye alabilirsiniz."

"Sen..."