Firuze| Çocuk Gelin

Bölüm 1 🤍

Arkadaşlarınıza önermeyi unutmayın 💙

6 sene önce
Yaş:16

Merhaba ben Firuze 16 yaşındayım. Daha bu yaşımda hem annemi hem babamı kara toprağa vermiş bahtsız Firuze...
Bunlar yetmezmiş gibi bundan tam bir hafta önce hayatımın şokunu yaşamıştım.

Daha 16 yaşındaydım ama sırf yetim ve öksüzüm diye zorla evlendiriliyordum hem de 40 yaşındaki bir ağa ya kuma olarak.
Oysa benim yarım kalmış hayallerim vardı.
Mesela Babamın dediği gibi bi Avukat olacaktım. Bu topraklara bu zalim töre ye boyun eğmeyecek hep dik başlı olacaktım.
Ya da Annem gibi güçlü dik başlı bir doktor olacaktım.
Ama bunların hepsi baba yarısı dediğim amcam tarafından paramparça edildi.

Amcama ve töreye karşı gelmek için fazla küçüktüm.
Zaten tek çocuktum bana arka çıkabilecek kimsem yoktu.
Bi Adar abim vardı ama o da artık bu cahil zihniyeti değiştiremeyeceğini anlayınca pes etmişti.

Benim de tutunduğum tek dalım kırılınca artık dik duracak karşı çıkacak gücüm kalmamıştı.

Bir haftadır odamdan çıkmıyordum.
Delirmiş gibi öylece yattığım yatağımın karşısına bakan duvarı inceliyordum.
Kap çalınıp içeri giren kuzenim bile umrunda değildi artık.

"Firuze kuşum?"

Cevap vermedim , duvara bakmaya devam ettim.Yanıma gelip yatağın kenarına oturdu.

"Firuze"
"Ne var bahar"

Bir haftadır ilk defa dudaklarımı aralamıştım.

"Sana bi haberim var"
"Söyle sonra beni yalnız bırak"
"Mahir ağa var ya , seni kendine istemiş"
"Ne!?"

Yataktan hızla doğrulunca belime giren sancı ile inledim. Bahar hemen yerinden kalkıp doğrulmam için yardım etti.

"Mahir ağa kim?"

Dedim yüzümü buruşturarak.
Acaba yine hangi gurursuz beni kuma olarak istemişti.

"Tokaslan aşiretinin ikinci oğlu"
"Neden böyle bir şey yapmış"
"Babası seni kuma olarak vermek istememiş"
"Haberi yok mu?"
"Bilmiyorum ama birazdan imam nikahı var , haberi vardır herhalde"
"Bu kadar çabuk mu?"
"Evet,maalesef "

Kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda gözünün altında ufak bir morluk olduğunu gördüm.

"Yüzüne ne oldu senin?"
"Bi şey yok"

Telaşla saçı ile kapatmaya çalıştı. Ellerini tutup saçlarını yüzünden çektim. Amcam yine yapmıştı yapacağını.

Amcam asla babama benzemiyordu o hep sinirli agresif ve düşüncesizdi.
İnsan yanından geçmeye korkardı.

Ama babam...

O dünyanın en merhametli en anlayışlı babasıydı yani en azından benim için öyleydi.
Bana hep oku derdi oku ki bu cahil insanların arasında mahvolma derdi.

Okumak çok isterdim ama annem ve babamın ölümünden sonra bir daha okula hiç gitmemiştim.
Amcam izin vermemişti, anası babası olmayan bi kızın sokakta ne işi var demiş okuldan kaydımı sildirmişti.