SESSİZLİĞİN TUTSAĞI

1.KATLETMEK

1.BÖLÜM:
Evet yine bir sabah acılar içerisinde uyanmıştım. Ama bu sefer kendimi kömürlük'te,çatı'da,kapı'nın önünde veya yatağımda bulmadım. Burası bir tabut muydu,yoksa banamı öyle geliyordu! Dört tarafı ahşap tahtalar ile kaplı bir yerde idim. Kalmak istedim ama maalesef,sanki bulunduğum yere mıhlanmış gibiydim hareket edemiyordum sadece yardım çığlıklarım vardı. Ayağımı kaldırım tavan bölümüne vurmaya başladım ama ne çare yerinden bir milim bile oynamıyor'du. Ne yani beni diri diri gömmüşler miydi?
Hıçkırıklara boğularak ağlamaya başladım ama kimse sesimi duymuyordu etraf sessizdi sessizliğe tutsak kalmıştım,tabuta tutsak kalmıştım. Bağırarak yardım istemeye başladım elimi tavana vuramıyordum sadece ayaklarım'ı oynatabiliyor'dum. "Yardım edin!" Kimse sesimi duymuyordu! Nefes alışlarım hızlanmaya başlayınca ayaklarıma hızla tabutun tavanına vurmaya başladım."Yardım edin,nefes alamıyorum!" Ağlayarak bağırmaya başladığımda gözüme toprak dolduğunu hissettim. Daha fazla bağırarak yardım istedim ama sanırım bulunduğum yer bir bir mezarlık değildi ıssız bir ormanlık veya yolun kenarında kalan bir arazi idi. Aksi taktirde biri beni duyup yardım etmek için buralara gelecekti. Daha ve daha fazla bağırdım ama hayır kimsecikler gelmiyordu. Kimse yardımıma koşmuyordu. Bu zamana kadar kimse benim için üzülüp ağlamamıştı bana yardım için mi gelecekeleridi?Hayal kırıklığı içinde nefeslerim iyice hızlanmaya başlayınca ölmek istemediğimi fark ettim,ne yapıp edip buradan çıkmam gerekiyordu. Daha fazla çığlık atıp ses tellerine zarar vermedim ve üzerimdekini itmeye çalıştım. Zaten anca benim gibi salaklar üzerindeki tabutu ve toprağı itmeye çalışır. Daha fazla dayanamadım ve kendimi rahat bıraktım ölecektim bunu biliyordum,kimsem yoktu,bunuda biliyordum. Başka çarem kalmadığı için çaresizlikle kendimi tabuta bıraktım. Bilincimi yavaşça kaybetmeye başlayınca son bir umutla tekrar yardım çığlığı attım."Yar- ,yardım edin!" Artık halim kalmadığı için göz kapaklarım isyan çıkartıyordu tam gözlerimi yumacaktımki bir ses duydum. Bir kadın ve bir adamın sesiydi!
"Bu mezarlıktan bir sesimi geliyor,yoksa banamı öyle geliyor?"
"Hayır,basbaya az önce bir kızın sesi buradan geliyordu."
"Kesin çarpıldık!"
"Tövbe tövbe,düzgün konuş gerizekalı!"
"Bu arada gerçekten ses geliyor'mu?"
Son birkez yardım istedim. Kendi kendime mırıldandığımda daha duydukların bile emin değildim. Bir kaç dakika sonra bir hareketlilik sezdim ve gölerimi zoraki bir şekilde açmaya çalıştım lakin bu beni çok zorluyordu. Gözlerimi birazcık araladığımda kendimi birinin kollarında buldum. Ve kendimi biraz daha zorlayıp nihayet gözlerimi açabilmeyi başarmıştım. Evet tahminim doğruydu beni derin bir mezarlığın içinden çıkaran bir kız ve erkekti! Halbuki o kadar mutlu olmuştum ailem beni kurtarmaya geldi diye ama hayır bundan sonra kimseye acımayacağım! Bundan sonra içimde ailem için beslediğim sevgi bir nefrete hatta daha çağ dışı bir seviyeye ulaşmıştı. Bana soran gözlerle bakan insarları umursamadan ağlamaya başladım çünkü bendeki bir umut çiçeği artık yanıp bitmişti! Bana bakan kişilere bir tepki vermemem onları korkuttuğu için dudaklarımı aralatıyı konuşmaya başladım. "Su,lütfen su istiyorum" dediğimde sarışın adam karşısındaki kıza"çabuk bir şişe su getir"dedi. Valla insalık ölmemiş ne diyebilirdimki!
Kız bizden ayrılıp bir yere doğru koştu ve döndüğünde elinde bir pet şişe su ile dönmüştü. Adam hemen şu içmem için ensemi kavrayıp hafifçe beni kaldırdı. Ben suyu kana kana içerken beni izleyen adam hala şok içindeydi! Şahsen ben olsam bende şok içinde olurdum,bir insan'ı diri diri mezardan çıkardıysam! Şuan onların ne hissettiklerini bilmiyordum ama tahmin ettiğim kadarıyla;korku,gerginlik,şaşkınlık gibi duygular besliyorlardı. Haklı idiler.
Gözümü biraz araladım ve beni sarmalayan adama kısaca göz gezdirdim. Gözlerini yanındaki kızdan ayırmadan bir şey konuşduğu için gözleri hakkında hiçbir bilgim yoktu. Düz sarı saçları vardı,sert görünüyordu. Ey insan oğlu şu nur yüzünü bana bir göstersen!
Kafasını bana hiç çevirmemişti sadece önündeki sarışın kıza bakıyordu. İkisi aralarında birşey konuşuyordu ancak hiçbir şey anlamıyordum. Gözüme ağırlık çökünce kendimi tekrar sessizliğime bıraktım. Tutsak olduğum sessizliğime...