စားသောက်ပြီးကြသည်နှင့်ကိုယ်စီပန်းကန်တွေယူရင်းဘေစင်မှာဆေးနေသည့်Sjဘေးမှသေချာသွားထားကြလေသည်။
သွားထားပြီးသည်နှင့်ခုံတန်းရှည်တစ်ခုမှထယ်ယောင်းထိုင်လိုက်ပြီးညရှု့ခင်းအလှကိုခံစားနေလိုက်သည်။
မဟူရာကောင်းကင်ကြီးရယ်၊စိန်လိုမျိုးသူ့ထက်ငါအပြိုင်တလက်လက်တောက်ပနေကြတဲ့ကြယ်ပွင့်လေးတွေမှာညအလှကိုအားဖြည့်နေကြလေသည်။
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ကောင်းကင်ကြီးကြည့်ပြီးဖခင်မဆုံးခင်ကပျော်စရာအခိုက်တန့်တစ်ခုကိုသတိရသွားလေသည်။
"ဖေဖေ....ကောင်းကင်ကြီးရဲ့အနောက်မှဘယ်သူတွေရှိလဲဟင်"
"ကောင်းကင်ကြီးရဲ့အနောက်မှာအဆုံးမရှိတဲ့အရာတွေရှိတယ်"
"အဆုံးမရှိတဲ့အရာ?"
"အင်း"
"အဲ့အရာတွေကဘာတွေလဲဟင်"
"ဖေဖေတောင်ခန့်မှန်းပြီးပြောလို့မရတဲ့အရာတွေပေါ့"
"ဖေဖေကလည်းဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူးသားခေါင်းတွေမူးလာပြီ"
"haha"
သားဖနှစ်ယောက်မှာထိုသို့ပြောရင်းကောင်းကင်ယံကြီးအားဆက်ကြည့်နေကြလေသည်။
"စတော်ဘယ်ရီသီးတွေရပါပြီရှင့်"
"စတော်ဘယ်ရီ..သားစားမယ်မေ့"
ခပ်လှလှအမျိုးသမီးတစ်ယောက်မှာစတော်ဘယ်ရီထည့်ထားသောခွက်အားကိုင်ရင်းရောက်လာလေသည်။
စတော်ဘာ်ရီစားနေသောထာ်ယောင်းအားထယ်ယောင်းမိခင်မှာပေါင်ပေါ်တင်ထားလေသည်။
"မေ့"
"ဝေ"
"ကြယ်တွေရဲ့အနောက်မှာဘာရှိလဲဟင်"
"ကြယ်တွေရဲ့အနောက်မှာဘာ်ရှိလဲတော့မေမေမသိဘူး..ဒါပေမဲ့လူတွေသေဆုံးသွားကြရင်ကြယ်လေးတွေဖြစ်သွားကြတယ်တဲ့"
"ဟင်..တကယ်ရီးလား"
"တကယ်ပေါ့"
ထိုအခါငြိမ်သက်နေသောထယ်ယောင်းဖခင်မှာမိမိဇနီးပခုံးအားလက်ဖြင့်ဖတ်လိုက်ရင်း၊
YOU ARE READING
𝕽𝖔𝖔𝖒𝖒𝖆𝖙𝖊
Horror"ငါ့အခန်းဖော်ကထူးဆန်းတယ်!!" "အချစ်လေး~~အချစ်ကကိုယ်ဖန်တီးတဲ့ထဲမှာလက်ရာအမြောက်ဆုံးနဲ့အလှဆုံးပဲ" ဒီficက ကိုယ့်ကြည့်ဖူးတဲ့ရုပ်ရှင်ကိုအခြေခံပြီးရေးထားတာပါ။အနည်းငယ်ပဲဆင်တူမှာပါ။ "ငါ့အခန္းေဖာ္ကထူးဆန္းတယ္!!" "အခ်စ္ေလး~~အခ်စ္ကကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ထဲမွာလက္ရာအေျမာက္ဆ...
