Esme annesini yatağına yatırdı,ikisi de içli içli ağlıyorlardı,zar zor yatağa kadar varabilmişti,tüm gücü bitmişti,dudağı şişmişti,ama canı o kadar yanıyordu ki yediği tokatı hissetmemişti.Esme annesini otutrtu,su içirdi,yüzünü mendile temizledi. Annesi_şu komidini çek,arkasında ki tuğlayı çıkar,orda kutu var bana getir. Esme_tamam anne. Esme şaşırmıştı,evin her yerini biliyordu ama bu komidinin arkasında ki tuğlanın sökülüp takıldığını bilmiyordu. Esme _getirdim anne,al Annesi_aç şu kutuyu,içinde ki parayı ve kağıdı çıkar Esme annesinin dediklerini yapıyor ama merakta ediyordu,annesi ne saklamıştı ki... Annesi_bak kızım ben iyi değilim,ne baban ne kardeşlerin sana iyi davranmıyor,davranmıyacak,kendi ayaklarının üstünde dur tam konuşurken kızı ağlamaya başladı, annesi onu susturdu _zaten gücüm yok,bırak konuşayım . _parayı sakla,bu kağıtta ki adresi bul,nazire teyzeni bul,o seni korur kollar. Nazire teyzeyi az hatırlıyordu esme,küçüktü,erkek fatma derlerdi ona,bir kaç defa hapse girmişti,hırsızlıktan,ama dünya iyisiydi,robin hood a benzetirlerdi,zenginden çalar fakire dağıtırdı,annesiyle aynı mahalledeydi,kimse onunla arkadaşlık kurmak istemezdi,adı çıkmıştı hırsızlıktan,ama esmenin annesi onu sevmişti,nazire de onu sevmişti,ama kocası karşıydı nazireyle görüşmesine,gizli gizli görüşüyorlardı,yemekler yapınca nazireye de bir tabak ayırırdı,iyi arkadas olmuşlardı,ama nazire yine bir takım işlere karısmıştı,kaçmak zorundaydı,küçük bir kağıda adresini yazmıştı,ne olursa olsun,ne ihtiyacı olursa olsun gel demişti...
