Sabah annesinin boğuk sesiyle uyandı,yatağından fırladı,annesi zar zor nefes alıyordu "zamanım geldi kızım,korkma,benim için kurtuluş,senin icin üzülüyorum" sözcükleri ağzında geveliyor,konuşmaya çalıştıkça nefesi kesiliyordu. Esme "babama haber vereyim" sakın,sakın kimseye haber verme,nazire teyzeni bul,sakın unutma bir daha geri gelme,kendi hayatını kur,ayaklarının üstünde dur,kimseye güvenme" annesi bitkin düşmüştü,anlamıştı esme annesi ölüyordu,ne yapacağını bilmiyordu.Annesinin yemeğini getirmek için mutfağa geçti,şükranla babası uyuyordu,akşamdan kalan çorbayı ısıttı,bir dilim ekmekle tepsiye koydu,annesinin yanına girdi,annesini otutrtu,çorbasını içirdikten sonra ilacını verdi,tekrardan yatağına yatırdı.Tekrardan mutfağa ailenin diğerlerine kahvaltı hazırlamaya başladı,sonra evi temizlemeye koyuldu o ara hepsi yavaş yavaş uyanıp sofraya oturdu. Esme "baba, annem kötüleşti,doktor çağıralım" demeden babası "ne doktoru,otur oturduğun yerde,annen hep hastaydı,bıktırdı beni" esme ağlayarak annesinin yanına geçti,daha da kötüye giden annesine baktı,o an kendi kendine yemin etti,babasının yanına bırakmayacaktı,hiç bir erkeğe güvenmeyecekti,kendi ayaklarının üstünde duracaktı...
