Sabaha kadar annesinin başında durdu,kötüye giden annesine sadece su verebiliyordu,o da mendili ıslatıp dudağına değdiriyordu,ne babası ne de kardeşleri bir kere bile hasta kadını sormamışlardı,sanki annesi o evde yaşamamıştı. Sabahın beşi esmenin içi geçmişti annesinin elini tutmuş uykuya dalmıştı,belki de ilk defa o evde o kadar derin ,tatlı uyumuştu,ne olduysa annesinin eli esmenin avucundan düsmesiyle uykusundan uyanmıştı,annesine baktı bir kaç kez seslendi,anlamıştı ama yine de annesini sarsmaya bağırmaya başlamıştı,babasıyla şükran kardeşkeri esmenin sesine uyanmışlardı. Esme son kez var gücüyle "anneee" diyebilmişti,sonrada bayılmıştı. Ayıldığında etrafta ağlayan bir kaç kadın gördü,hepsini de tanımıştı komşu kadınlardı,ayaklandı,annesinin kaldığı odaya doğru tam fırlayacaktı ki komşu kadınlardan biri kolundan tuttu "girne kızım,korkarsın" esme "ne korkması o benim annem" dedi ve annesine koştu. Annesinin yüzünü hiç bu kadar huzurlu görmemişti,hep korku endişe vardı yüzünde,oysa şimdi,huzurluydu.Annesini kokladı ,öptü son kez...
Mezarlıkta babasından gözünü ayırmadı hiç,o kadar nefret ediyordu ki ondan,annesiyle vedalaştı,duasını etti,eve döndü.Babası dışarda gelen misafirleri karşılıyordu,yüzünde pişmanlık üzüntü yoktu ,aksine rahatlamıştı,karısını yük olarak görüyordu . İçerde anne tarafından teyzesi misafirlerle ilgileniyordu,zaten zavallı kadının kimsesi yoktu,bir kız kardeş bir de abisi,esme artık ağlamıyordu,gelen gidene bakıyor,içinde ki nefreti kusmak için babasını kolluyordu ,tam o sırada babası kadınlardan birinden su istemek için içeri girince ne olduysa oldu,esme cinnet geçirmişti o küçücük kız o cüsseli adamı parçalayacak gibiydi " sen , sen öldürdün annemi,sen ona vurdun,sen öldürdün ,katilsin sen " babası elini kaldırdı tam vuracakken oradaki kadınlar elinden aldı "aklına bakma ,acısına ver" deyip diğer odaya geçirdiler. Misafirler gitmişti, esmenin teyzesiyle dayısı kalmıştı,babası "ben artık bu kızı bu evde istemiyorum,ya siz alın ya da dışarı atacağım,ne yaparsa yapsın" dedi. Teyzesiyle dayısı "nasıl olur, o senin kızın" demeye kalmadan babası" siz bilirsiniz,onu dışarı atacağım,bir daha bu eve giremeyecek"
Teyzesi " tamam bir süreliğine bende kalır,ama biliyorsun,kocam daha fazlasına izin vermez" dayısı " bende de biraz kalır bizim ev de kalabalık,biz de defazla kalamaz" dedi. babası " beni ilgilendirmez burda kalmasın da ne olursa olsun" esmeyi teyzesi çağırdı " bir süreliğine bizde kalacaksın,daha sonra dayın da,sonrasına bakarız,eşyalarını topla,godiyoruz"dedi.
Esme zaten her şeyi duymuştu,içeri girdi,küçük bir çantaya bir kaç kıyafetini koydu,annesinden kalan bir iki parça elbise takı ,toka ,tarağı da aldı,ama en önemlisi annesinin verdiği kağıdı ve parayı çorabına sıkıştırdı kimse görmesin diye,son kez annesiyle kaldığı odaya baktı,ağlamıyacaktı artık,annesinin mezarında söz vermişti kendi kendine,odadan çıktı,kardeşleriyle vedalaşmak istedi,ikisi de geri adım atmıştı,üvey annesi köşe de gülerek onları izliyordu, babasına döndü "senden nefret ediyorum,bu eve bir kere daha geleceğim ama son kez,ikimiz için son kez" dedi ve koşarak doğduğu evden çıktı...
