"Намайг тавиач Квон Сүнён!"
Бугуйнаас минь чангахан базан чирж явах түүний хөл рүү цохиж мултраад буцан Сынчол руугаа гүйх гэтэл тэр үснээс зулгаан өөр лүүгээ ойртуулна. Ярвайн түүн рүү харвал шуудхан л алгадчих нь тэр.
Сүнён: - чиний дураар чамайг зугаацуулж байхад одоо битгий давраарай! Тэр новшийгоо цустайгаа хутгалдаад хэвтэж байгааг харахыг хүсээгүй л бол! гэж шүдээ зуусаар сүрдүүлэн хэлэхэд нь яах ч аргагүй машинд нь очин суулаа.
Сынчолыг минь л битгий оролдоосой гэж бодсоор Сүнёноос гуйж орхив. Миний аз жаргал баяр баясал ганцхан Сынчол л байсан. Надаас болж тэр минь зовохыг яасан ч харж чадахгүй! Өөрийгөө золиослоод ч болтугай Сынчолыгоо жаргалтай байлгамаар байна.
Сүнён хацрыг минь илэн: -чамайг хэр байхыг л харъя хэлснээр хийгээд дургүй хүргэхгүй байвал тэр новшийг чинь тайван үлдээе л дээ
"Хурим хийх болохоор Сынчолыг дахиж битгий оролд! Тэгээд л болоо"
Сүнён жуумалзаж буй нь нүдний буланд хальтхан харагдав. Яагаад ингэтлээ улайрч надтай хуримлах гээд байгааг нь ойлгохгүй нь. Түүнд надаас сайхан эмэгтэйчүүд зөндөө олноороо л байдаг.
Хамтдаа амьдарч байсан гэртээ буцаж ирлээ.
Дахиад л энэ бүхэн шинээр эхлэж буй мэт. Квон Сүнёнд доромжлуулж эхлэх нь.
Утас минь чичирж Сүнёний нүдийг хариулаад гялсхан шалгавал Сынчолоос байх нь тэр. Нүдэнд нулимс цийлэгнэж золтой л уйлчихсангүй.
(Жоохон л тэсчих! Заавал очиж авах болохоор... амлая, хайрт минь!)
Хариу зурвас илгээхийн завдалгүй Сүнён утсыг минь булааж аван газар савчихав.
"Чи чинь яаж байнаа! "
Сүнён: -чамд одоо угаасаа утас хэрэггүй! Ээж аав чинь надаас чамайг асуучих болохоор!
_____________
Сүнёнийг бас арай л аймраар биччихсэн байна шүү 😬
