Παγιδευμενοι/ Kara sevda.

Κεφάλαιο 62(Τελευταίο)

Το επόμενο πρωί η Άννα και ο Δημήτρης ξυπνάνε και βλέπουν ότι η Μικρή Μυρτώ λείπει. Βρίσκουν ένα σημείωμα στην κούνια της .
Σημείωμα: Ελάτε εδώ πιο κάτω στην Πάρνηθα, αν θέλετε την κόρη σας πίσω- Μάρκος.
Άννα: Πάμε μωρό μου θα τον τσακισω .
Δημήτρης: Εσύ δεν θα κάνεις τίποτα, θα τα κάνω όλα εγώ μωρό μου. Έτσι φύγανε και μετά από 10 λεπτά πήγανε στην τοποθεσία που ήταν ο Μάρκος.
Μάρκος: ήρθατε βλέπω.
Δημήτρης: δώσε μας την κόρη μας πίσω.
Μάρκος: Έλα να την πάρεις. Ο Δημήτρης πήγε εκεί όμως πάτησε πάνω σε μια νάρκη από τον β' παγκόσμιο πόλεμο ,το ίδιο και ο Μάρκος. Το παιδί το έδωσε στην Άννα ο Περικλής ο οποίος ήταν κρυμμένος.
Άννα: Δημήτρη μου μην κουνηθείς, σε παρακαλώ δεν θέλω να σε χάσω.
Δημήτρης: αν πεθάνω να προσέχεις την κόρη μας .
Μάρκος: Θα τις προσέχω εγώ μην αγχώνεσαι.
Δημήτρης: αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Περικλής: Θα καλέσω πυροτεχνουργους. Ο Περικλής τους κάλεσε και μετά από 10 λεπτά ήρθαν μαζί με τον Αντρέα. Οι πυροτεχνουργοι απελευθερωσαν τον Μάρκο αλλά τον Δημήτρη δεν μπορούσαν γιατί η νάρκη ήταν πολύ βαθιά στο έδαφος.
Μάρκος: Τώρα η Άννα μου ανήκει.
Δημήτρης: αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Άννα σε αγαπάω πολύ.
Άννα: Και εγώ σε αγαπάω πολύ Μωρό μου. Τότε ο Δημήτρης κούνησε το πόδι του και ανατηναχτηκε μαζί με τον Μάρκο. Η Άννα έβαλε τα κλάματα και κατέρρευσε στην αγκαλιά του Αντρέα.
Άννα: ο Δημήτρης μου πέθανε.
Αντρέας: μπορεί να ζει ,δεν το ξέρεις. Ενώ η Άννα εκλεγε ο Δημήτρης εμφανίστηκε μπροστά της μέσα στα αίματα.
Δημήτρης: εδώ είμαι μωρό μου.
Άννα: Αγάπη μου ζεις ;
Δημήτρης: Ναι ζω απλώς είμαι τραυματισμενος ,συρθηκα στο έδαφος και πηδηξα πάνω σε αυτόν τον βράχο. Πάμε σπίτι μας ;
Άννα : Πάμε καρδιά μου. Έτσι έφυγαν από εκεί και πήγαν στο νοσοκομείο για να γίνει καλά ο Δημήτρης. Ο Μάρκος είναι νεκρός.
Μετά από μια εβδομάδα είναι βράδυ και ο Δημήτρης και η Άννα κάνουν το τραπέζι στις οικογένειες τους στο πατρικό του Δημήτρη.
Δημήτρης: Είσαι ευτυχισμένη μωρό μου;
Άννα: Είμαι μωρό μου, παρά πολύ όπως και η Μυρτώ μας . Θέλω να κάνουμε και άλλα παιδιά.
Δημήτρης: Θα κάνουμε μωρό μου. Λίγη υπομονή και θα κάνουμε.
Άννα: Ότι πει ο Άντρας μου. Οι καλεσμένοι ήρθαν και ξεκίνησε το γεύμα. Η Άννα είχε στην αγκαλιά της την Μυρτώ τους και κρατούσε το χέρι του Δημήτρη. Μείνανε εκεί όλοι μαζί σαν μια οικογένεια.

Author 's pov:
Αυτό ήταν το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής. Ελπίζω να σας άρεσε.