ESRİGÜN

7. YENİ GÖREV

Sen de benim gibisin Mavi...

                                                                  Kıraç Pusat Karaduman

............

Hiç sevmekten vazgeçtiniz mi? Ben çok kez vazgeçtim. Vazgeçmek zorunda bırakıldım. Çünkü sevdiğim herkes ölmüştü ve ben bu yüzden sevmek istemiyordum. Biz Kıraç ile birbirimize benzemiyorduk, biz birbirimize benzetilmek zorunda bırakılmıştık...

Kıraç ile konuşmamdan sonra onun geçmişini merak etmiştim. Onun benim geçmişimi en ince detayına kadar bildiğine emindim. Çünkü benimle çok emin konuşmuştu. Sanki beni doğduğumdan beri tanıyormuş gibi konuşmuştu. Ve bu yüzden onun geçmişini en ince ayrıntısına kadar öğrenecektim. Babası ile arasının iyi olmadığına emindim. Çünkü babasına, düşmanıymış gibi bakıyordu.

Kıraç ile konuşmamızdan sonra bir süre olduğum yerde kaldım. Sevgi insanı öldürmezdi hatta güçlendirirdi ama benim sevgim öldürüyordu. Sonra düşünmeyi bırakıp silah hangarına doğru yürümeye başladım. Hazırlanabilecek az vakit kalmıştı.

Hangara vardığımda Kıraç, Emre ve Kara hariç bütün tim buradaydı. Beni gördüklerinde hazır ola geçtiler. Çünkü ben buradakilerden daha üst rütbeydim.

"-Rahat." Dedim. Hepsi derin bir nefes aldı.

"-Komutanım çay ister misiniz?" Dedi Can.

"-Getir. İyi olur." Dedim sonra Can çay almaya gitti.

"-Konur komutanım siz bu kızı gizlice izlemeye devam mı edeceksiniz?" Dedi Selçuk. Lan bu kimi izliyordu gizli gizli.

"-Konur bir boka bulaşmadın değil mi?" Diye sordum.

"-Yok komutanım bizim bu salak bir kıza aşık oldu da. Onu izliyor gizli gizli." Dedi Alya.

"-Komutanım açıl şu kıza artık." Dedi Pars.

"-Lan kıt beyinli o kadar kolay mı?" Dedim Konur'u destekleyerek. Konur bir askerdi ve asker eşi olmak çok zordu. Annemden bilirdim.

"-Asker eşi veya sevgilisi olmak çok zordur. Babam askerdi benim. Annemde gördüm ben asker eşi olmanın zorluğunu." Dedim.

"-Üzgünüz komutanım hatırlattığımız için. Büyük Atabey Aşireti katliamı bütün Türklerin içinde bir yaradır komutanım." Dedi. Alya.

Kafamı salladım.

Sonra, Kıraç, Kara ve Emre geldi. Hepimiz hazır ola geçtik.

"-Rahat." Dedi Kıraç.

"-Eeee Konur nasıl gidiyor kızı gizli gizli izlemek?" Dedi Emre. Hepimiz biraz güldük ama sonra düzgün bir şekilde Konur'a bakmaya başladık.

"-Biliyor musunuz komutanım? Ne zorlu eğitimlerden geçtim, işkence gördüm, teröristlerin eline düştüm, kurşun yedim, Bordo Bereli oldum. Ama komutanım bir Türkmen kızına yenildim." Dedi Konur. Haklıydı.

"-Türkmenistanlımı?" Diye sordum.

"-Evet komutanım. Adı Esin." Dedi Konur.

Annem, babamı her zaman beklemişti. Koşulsuz, şartsız her zaman. Çünkü aşıktı.

Sonra Kıraç'a baktım ve o da bana baktı.

"-Eeee Mavi komutanım sizde var mı bir şeyler?" Dedi Can.

"-Yok. Kimseyi sevecek ruhum kalmadı." Dedim. Sonra Kıraç'a baktım hala bana bakıyordu. Gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Sonra kafamı çevirdim. Ve gözlerimiz ayrıldı.