Üniversiteden yeni mezun olan Seda Kaya, derin bir iş arayışına girer. İstanbul'un en köklü ajanslarından birinde işe kabul edilirken başına geleceklerden habersizdir. Güvenemeyeceği kişilerle etrafı sarılırken, Seda'nın içinde bulunduğu vaziyet onu...
Öncelikle pamuk eller yorumlara, pamuk eller oylara!
Seviliyorsunuz!
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatınızda bazı şeylere karşı pişmanlık duyardınız. Sanırsam ben de o anlardan birini yaşıyordum. Pişmanlık vicdan azabı gibidir, derdi o. Seni alır, bırakmaz. Oradan oraya savurur ama sen hiçbir şey yapamazsın. Vicdan azabı da pişmanlıktan doğar ya, neyse. Pişmanlık hissiyatı beni bir kere savurmuştu, şimdi de canımı çıkarıyordu.
Kalbimin derinlerindeki ses bana yalvarıyordu, yaptığım yanlış seçimlere ve aynı zamanda geçmişe öfkeleniyordu. Belki hepsinde benim suçum yoktu ancak çoğunlukla her şey benim yüzümdendi.
Kendimi affedemediğim tonlarca an olmuştu, bu zamana kadar. Aklımın hatta kalbimin affedemediği tonlarca şey. Bir yerden sonra aklım hafızasından silmişti olanları, geçenleri ama kalbimde izleri çocukluğumdan beri duruyordu ve acısı çocukluğumdaki kadar çok acıtıyordu.
Yaklaşık bir ay öncesinde Baran ile ikimizin haberleri çıkmış, Baran ise bu haber olayının hemen üzerini örtmüştü ancak olan olmuştu işte. İkimiz de belki de onlarca insana açıklama yapmak zorunda kalmıştık.
Bu olayın suçlusunun ben olmadığını bildiğim halde olmuyordu, canımın acısı bir kere ortaya çıkmıştı, içimdeki sesler artık dur durak bilmeyecekti. İçimde yıllarca suskun kalmak zorunda kalan çocukluğum ağlamaya başlayacaktı. Çünkü ben o günden sonra yaralarımı deşmiştim.
"Hepsi senin suçun, senin!" Diyen o sesi yıllarca unutabileceğimi zannetmiyordum.
Bu sesler kafamdan çıkmamış, her geçen gün beni daha fazla bulmuştu. İçime kapanmış, kalbimin derinlerinde yıllarca örtbas ettiğim geçmişim gelip beni bulmuştu. Beynimdeki sesleri susturamazken kalbim bana hiç acımıyordu.
İlk defa aslında öz benliğimin ne kadar da acımasız olabileceğini keşfetmiştim ve ben kendi vicdanımla bir savaş verirken, bunları keşfetmek canımı yakmıştı. Canımın yanmasına alışıktım hatta bu acı artık öyle bir raddeye gelmişti ki, acısını hissetmiyordum.
