පැලැස්තර

1 පෙත්ත...

_________________________________________

අන්තිම වතාවට මම මගේ එකීව ඉබලා බදාගත්තේ...අයේ ගොඩ කාලෙකට මට ඒකිගෙ උණුහුම නැතිවෙන බව දැන දැනම....

ඒකිගෙ බෝල ඇස් අස්සේන් කදුලු රූටන් එද්දී...මට දාලා යන්න බෑ හිතුනා....මක් කරන්නද....අම්මා අප්පගේ නැති අඩුව නැතිවෙන්න මම ඒකිව රට යවන්නේ...මට වඩා ගොඩක් ඉස්සරහට යන්න...ඒකි කෙල්ලෙක් උනත්...පුංචි කාලේ ඉදන් තිබ්බ හීන හැබෑ කරගන්න එකම පිලියම මේක වෙද්දී...

ඒකි මට වඩා හතර අවුරුද්දක් අඩු වෙද්දී...මගේ බය වැඩි උනා මිස අඩු උනේ නෑ...මොකද තනිව යවන්න බැරි කමට හා මගෙන් පිට යන ගමනක් නිසා....ඒ රටේදි පුංචියි බාප්පයි හිටියත්....මගේ එකීව ඇහැක් වගේ මට හැකි පමනින් රැක්කා...

මට මේවෙනකොට 19...

මම අගස්ථි මනෝ වර්ණසූරිය

උඩරට මැණිකෙක්ගෙ බඩේ උන්න මම ඒ විසල් නිවසේ අදුරට තනි උනා...අම්මා අප්පා නැති කලේ මගේ අදුරේ පහන උනේ මගෙ එකී...ඒත් දැන් මගේ පහන ගෙදර නෑ....ඒ නැතා කියලා අම්මලා දහදිය හෙලලා එකතුකරපු සල්ලි වලින් අපි හිටියේ සමාජෙයා මධ්‍යම යැයි සලකන පැලැන්තියක...

කෙල්ල ගියාට පස්සේ...මම ආපිට බයික් එකේ පිහිටෙන් රටේ බටහියේ ඉදන් උඩරටට ගාටන්න උනා...

හැමදාම වගේ මා පුරුදු වෙලා ඉන්නේ...රසම රස කෝපි එකක් බොන්න...

විඩාවිමාගන්න කියලා කඩුගන්නා හරියේදි බඩට මක්හෝ දාගන්න කියලා බයික් එක පැත්ටකට කරා...

මම ආස විදිහටම ඒ කෝපි එක මම බොන්න ගත්තා...

ඒ එක්කම වගේ...පුංචි පින්නක් ආවේ...අහසින් වලාකුලු නැති උන නිසා අහසට පුංචි කදුලක් ආවාහා සමානව....