Η Αγάπη Μας Μια Θάλασσα

Νύφη

Η Θεοφανώ καθόταν μπροστά στον καθρέφτη καθώς η Μεταξία έπλεξε τα μαλλιά της και η Σκευω έπλενε τα χέρια της.

"Τυχερή είσαι Θεοφανώ που θα παντρευτείς Νικλιανο.Η κυρά τους λένε έχει πάει και στην Ευρώπη"

Είπε με ενθουσιασμό η Σκευω

Η Θεοφανώ απλά χαμογέλασε και συνέχισε να κοιτά τον καθρέφτη.

"Μα δεν είδες νυφικό,από οίκο των Παρισίων το παρήγγειλε,κοίτα κεντήματα"

Συμπλήρωσε η Μεταξία

Τύχη,τύχη τρανή για την αδελφή του Σπήλιου Γερακάρη θα έλεγαν όλες μα η Θεοφανώ ήθελε να το βγάλει και να το προσφέρει με χαρά σε όποια ήθελε να πάρει τη θέση της πλάι στον Αντίνοο και να γυρίσει μαζί του τον κόσμο όλο,καρφί δε της καιγόταν

"Όλα τα προικιά,κουνηθείτε"

Διέταζε η Γερακίνα τους υπηρέτες που κουβαλούσαν τα προικιά της Θεοφανώς

Πολλά τα προικιά της Θεοφανώς και όλα τυλιγμένα σε ακριβά υφάσματα.

"Και μεις όμως τι προικιά και τι νύφη δίνουμε"

Είπε η Μεταξία γελώντας

"Έτοιμη είσαι"

Η Θεοφανώ σηκώθηκε και κοίταξε τη Μεταξία

"Θα έρχομαι να σε βλέπω"

"Να ρχεσαι"

Η Θεοφανώ αγκαλιασε τη Μεταξία και έπειτα τη Σκευω

"Άντε κατεβαίνουμε εμείς,έλα και συ"

Οι δυο κοπέλες κατέβηκαν χαρούμενες στον κήπο.Η Θεοφανώ έκανε το σταυρό της και κατέβηκε.

"Να ξέρες πως ήθελε να ρθει ο πατέρας"

Είπε ο Θράσος,που δε γνώριζε τίποτα για το προξενιό του Αντρέι και ούτε θα μάθαινε

"Το ξέρω"

Η Θεοφανώ ανέβηκε στο κάρο μαζί με τη Μεταξία ενώ από πίσω ήταν ο Θράσος με τη Γερακίνα και στα υπόλοιπα καρα.Ειχε κανονιστεί να πανε με καράβι από το Μαρμάρι.

Πόσες φορές δε σκέφτηκε η Θεοφανώ να βουτήξει και να χαθεί εκεί στα Σπάτα νερά στη μέση του πελάγου,ίσως να πνιγόταν και να γλύτωνε την κρεμάλα που την περίμενε,τον άγνωστο εκείνο άντρα με τον οποίο θα πλάγιαζε μια ολόκληρη ζωή.Αραγε ο Αντρέι να το χρ μάθει?Σε μια στιγμή είδε στο βάθος ένα μπρίκι με ρωσική σημαία και η καρδιά της αναθάρρησε για μια στιγμή.Κουτη σκέψη,δε θα μπορούσε να ήταν του Αντρέι εκείνος έπλεε μακριά στη Μεσόγειο.