Η Αγάπη Μας Μια Θάλασσα

Φορτούνα στην ψυχή

Ο Σπήλιος είχε απελπιστει.Οι γιατροί έλεγαν πως εάν η Θεοφανώ αρνούνταν οποιαδήποτε βοήθεια,ήταν θέμα χρόνου να πάει κοντά στον Αντρέι, πράγμα που ο Σπήλιος δεν ήθελε ούτε σαν ιδέα να σκέφτεται.Ηταν η αδελφή του και θα έκανε τα πάντα για να τη γλυτώσει.Ετσι ένα πρωί κάλεσε τον Κοσμά,το δεξί χέρι του Αντρέι

"Σου χω φέρει κάποιον που ήταν μαζί με τον Αντρέι σε κείνο το καράβι"

Της είπε να δεν έβαλε απάντηση

"Κυρά,είμαι ο Κοσμάς, εκείνος που πηγαινοεφερνε τα γράμματα,θυμάσαι? Ήμουν μαζί με τον Αντρέι για χρόνια και κείνο το σούρουπο το ίδιο,πιστός ως το τέλος..Στεκόταν στη γέφυρα και έδινε οδηγίες για ένα σχέδιο,εναν αντιπερισπασμό,όταν είδε δύο φρεγάτες και άρχισαν να χτυπουν από μακριά.Μας πέτυχαν...Ο Αντρέι έβγαλε κάτι σαν μεταγιον και το φίλησε πριν μας βάλει με τη βία στη βάρκα και μας ρίξει μέσα στη βάρκα,μα εκείνος έμεινε..,δε μπήκε και συνέχισε να χτυπά ώσπου να είμαστε μακριά.Τον είδαμε να χάνεται.
Όταν φύγανε οι φρεγάτες γυρίσαμε μα δεν υπήρχε ίχνος, μονάχα το μεταγιον,εδώ το χω"

Η Μεταξία άφησε ένα δάκρυ να πέσει.Αραγε πως να φύγε?Τι σκεφτόταν?Σκεφτόταν εκείνη ή τη Θεοφανώ?

Ο Κοσμάς κατάφερε να το ανοίξει.Ηταν ένα πορτραίτο της.Η Μεταξία κάλυψε το στόμα της με τις χούφτες της για να μη βγάλει άχνα.Ο Σπήλιος το πήρε στο χέρι του

"Έχει σένα,αδελφή.Θα το αφήσουμε δω,να το πάρεις"

Μόλις ο Σπήλιος έφυγε μαζί με τον Κοσμά,η Μεταξία κράτησε εκείνη το μεταγιον και το κοιτούσε.Τα ερωτήματα εκείνα την ταλάνιζαν χρόνια,δεν άντεχε αλλά, έπρεπε να ξέρει.Τοτε σηκώθηκε και πήγε έξω από τον οντά της

"Θεοφανώ άνοιξε.. άνοιξε πια.Θελω να μιλήσουμε,θέλω να ξέρω αν με αγάπησε και μένα,έστω λίγο.Κουραστηκα πια.."

Το κλειδί γυρισε και η Μεταξία μπήκε στον οντά

"Πως είσαι έτσι?"

Ρώτησε σκιαγμενη από το θέαμα.
Η Θεοφανώ είχε αδυνατίσει κι άλλο και στα άστατα μαλλιά της είχαν εμφανιστεί τούφες λευκές και γκρί

"Κασαμπλανκα 1817, Μασσαλία 1817, Οδησσός 1816, Κωνσταντινούπολη 1816, Αλεξάνδρεια 1814..όλα γραμμένα πριν το γάμο μου"

Η Μεταξία κοίταξε τα χαρτιά που ήταν απλωμένα στο κρεβάτι,17 τα μέτρησε και όλα με το βουλοκερι ακόμα κολλημένο στο χαρτί

"Τα στέλνει στον Κοσμά και κείνος τα άφηνε σε ένα μέρος που του δε δείξει για να παίρνω,στη σπηλιά μας"