Η Αγάπη Μας Μια Θάλασσα

Μαντήλι

Η Θεοφανω ήταν η πρώτη που σηκώθηκε και έκανε να ντυθεί

"Έχουμε τόσες ώρες"

Είπε ο Αντρέι,σχεδόν παρακαλώντας

"Κι αν μιλήσουν?Αυτό που έγινε ήταν.."

Δεν ήταν λάθος,όχι δε θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο

"Μετάνιωσες?"

Ρώτησε ο Αντρέι που πετάχτηκε όρθιος σα να τον είχε τσιμπήσεις αχινός

"Πως να μετανιώσω για την ευτυχία που νιώθω"

Είπε η Θεοφανω και έγυρε το κεφάλι της στο στήθος του ενώ ο Αντρέι τύλιξε τα χέρια του γύρω της.Ήθελε να ανασαίνει τη μυρωδιά του και εκείνος τη δική της,το άρωμα των μαλλιών της,το άρωμα του δέρματος του,παράξενο πράγμα,ίσως και όχι

"Δε θελω να μου φύγεις ξανά.Αγαπη μου"

Έπρεπε να χωρίσουν ξανά,η ευτυχία τους μετρημένη δε λίγες ώρες, κρυμμένοι μακριά από τα μάτια του κόσμου.Τοτε γιατί δεν ήταν στεφανωμένοι και πια επειδή ήταν στεφανωμένοι με άλλους

"Είναι άδικο"

"Θα σε πάω στην Κερασίνα"

Ο Αντρέι ντύθηκε κι εκείνος και ανέβηκαν σιγά σιγά στο λιβάδι.Δε βιάζονταν,κάθε λεπτό,κάθε άγγιγμα πολύτιμο.Μα πως να αναπληρώσεις τόσα χρόνια μέσα σε λίγες στιγμές,πως να σβήσει η πίκρα,πως τα κορμιά να χορτάσουν το ένα το άλλο ενώ χρόνια ολάκερα ενώνονταν με άλλα ενώ ο ήλιος είχε μετακινηθεί μόλις ελάχιστα από τη μέση του ουρανού.

Ο Αντρέι την έφερε στην αγκαλιά του και την παρέσυρε σε ένα ακόμα φιλί πριν συνεχίσουν να περπατούν και σταματήσουν λίγο πιο κάτω

Το άλογο είχε καθίσει και εκείνο αφού είχε επιμελώς φάει τα χορταρακια τριγύρω του και σηκώθηκε μόλις τους είδε.

"Θεοφανώ μου"

Η Θεοφανώ σηκώθηκε στις μύτες και έσμιξε τα χείλη της με τα δικά του σε ένα ακόμα.

"Αγάπη μου"

"Θα θελα τώρα εδώ να κάνουμε έρωτα άλλη μια φορά"

Η Θεοφανώ κατεβάσετε το βλέμμα μα μέσα της το θέλε,σε εκείνο το δέντρο λίγο πιο πίσω ή στα χόρτα,μα ένιωθε σα να ξεπερνούσε κάποια όρια.
Ο Αντρέι πήρε την ευθύνη και για τους δυο.Ισως ήταν εγωιστικό μα το θέλαν και  η ζωή δεν ήταν σα τα βιβλία που διάβαζε που οι εραστές εσμιγαν μια μια φορά και συνέχιζαν στη ζωή τους ή χώριζαν για πάντα,αν είχαν χρόνο θα ξανασμιγαν το μόνο σίγουρο